ZABAWY RUCHOWE, MUZYCZNE 42
1. Rodziny
Przygotowujemy tyle małych karteczek, ilu jest uczestników. Na każdej z nich piszemy nazwisko, np.: Kowalski, Nowak, Majewski, Wróblewski W każdej rodzinie powinien być ojciec, mama i dwoje lub troje dzieci. Na dany znak wszyscy wyruszają na poszukiwanie swojej rodziny, wykrzykując swoje nazwisko. Kiedy jakaś rodzina jest w komplecie, siada sobie razem np. na jednym krześle, jeden na kolanach drugiego, (można też się bawić w rodziny zwierząt i przywoływać się ich głosami).
Gra ta morze być wykorzystana do tworzenia małych grup do dalszych zabaw. Wielkość grup można ustalać według potrzeb.
2. Zaczarowany las
Dzielimy uczestników na dwie grupy. Wspólnie ustalamy jakie, stworzenia mieszkają w lesie. Wybieramy trzech mieszkańców np. lew, goryl, sowa, i określamy, jakie są ich charakterystyczne gesty. Ustalamy również, kto, kogo boi się w tym lesie np. lew boi się goryla, goryl boi się sowy, a sowa boi się lwa. Wyznaczamy teren w tym zaczarowanym lesie , na którym spotykają się jego mieszkańcy - kredą lub sznurkiem. Każda z dwóch grup naradza się, jakiego mieszkańca lasu będzie przedstawiała. Na znak prowadzącego wszyscy podchodzą do siebie i przedstawiają któregoś mieszkańca lasu - jego gest. Zadaniem uczestników zabawy jest zorientowanie się, kogo przedstawiają osoby z drugiej grupy i czy należy się ich bać, czyli uciekać, czy też straszyć ich i łapać. Osoby złapane na wyznaczonym terenie przechodzą do grupy, która złapała tę osobę. Jest to zabawa sprawnościowa, rozwija spostrzegawczość i refleks.
3. Szybka zmiana miejsc
Wszyscy siedzą w kręgu na krzesełkach. Ważne jest dla każdego uczestnika tylko na jaką literę zaczyna się jego imię. Jeżeli ta litera znajduje się w słowie , które podaje prowadzący, to gracz musi zmienić swoje miejsce. Prowadzący mówi np. słowo „wiosna. Gracze których imiona zaczynają się na:
W-Wojtek, Wanda...
I -Iza, Iwona...
O -Ola...
S -Sylwia, Sławek...
N -Natalia...
A -Ania...
zmieniają miejsca. Osoba, która jako ostatnia znajduje miejsce dla siebie, prowadzi dalej grę. Oczywiście wskazane jest by wybierać raczej długie słowa.
4. Sałatka owocowa
Wszyscy siedzą w kręgu. Prowadzący dzieli uczestników na równe grupy, każda z nich przyjmuje nazwę jakiegoś owocu. Prowadzący wymienia grupy owoców np. ”jabłka i śliwki”, wtedy osoby, które „są” tymi owocami muszą szybko zamienić się miejscami. Na hasło: „sałatka owocowa” wszyscy zmieniają miejsce. Ta osoba , która zrobi to ostatnia lub dla której zabraknie miejsca dalej prowadzi zabawę.
5. Morze
Na środku pokoju ustawia się krzesła tyłami do siebie i o jedno mniej, niż jest graczy. Wszyscy siadają oprócz jednego, który przybiera nazwę morza, a każdy z siedzących przybiera nazwę jakiejkolwiek ryby. Morze biegając w kółko, wywołuje jedną lub kilka ryb, które zaraz wstają idą za morzem i naśladują wszystkie jego ruchy np. obroty - wiry morskie, machanie rękami - fale, chodzenie na palcach - przypływ itp. Jeżeli morze powie: „wszystkie ryby” wszyscy wstają i idą za morzem, a jeżeli powie: „zmiana wiatru”, wszyscy zmieniają kierunek biegu. Gdy zaś morze siądzie i powie: „morze spokojne” , wszyscy szybko siadają. Dla kogo zabraknie miejsca, ten staje się morzem i dalej prowadzi zabawę.
6. Dozorca
Ustawia się dwa rzędy krzeseł tyłami do siebie, o jedno miej niż jest grających. Prowadzący przybiera nazwę dozorcy. Zadaniem graczy jest iść tuż za dozorcą, dokładnie tą samą drogą. Dozorca chodzi po całej sali a jeśli to możliwe po całym budynku, idzie raz wolno, to znowu prędzej , to biegnie wprowadzając w błąd grających. Gdy tylko siądzie ,wszyscy również rzucają się do krzeseł. Ten dla którego zabraknie miejsca, idzie do więzienia , t. j. do jednego z kątów pokoju. Dozorca, (może to już być inna osoba) odstawia jedno krzesło i dalej prowadzi zabawę,. Trwa ona dotąd aż zostanie tylko trzech grających . Ci ostatni stanowią sąd i ustalają co uwięzieni gracze mają zrobić aby wydostać się na wolność. Oczywiście chodzi tu o coś bardzo drobnego, sympatycznego, (czuwa nad tym prowadzący całą zabawę) np. wykonanie Szkocji.
7. Dwa rzędy
Uczestnicy stają w dwóch rzędach twarzami do siebie tak, aby każdy miał parę w drugim rzędzie. Prowadzący podaje polecenia, które uczestnicy wykonują zamieniając się miejscami. Podchodzimy do siebie jak: ludzie zupełnie obcy, ludzie, którzy się widza po raz pierwszy, jak serdeczni przyjaciele, jak wrogowie, jak staruszkowie, jak wojskowi, jak nauczyciel do spóźnionego ucznia itp.
8.Trzy rzędy
Uczestnicy dzielą się na trzy, mniej więcej równe liczebnie, rzędy Ustawiają się równolegle do siebie. Jeden rząd krzyczy głośno jakieś krótkie słowo. Drugi rząd usiłuje zagłuszać pierwszy poprzez krzyk, machanie rękoma, podskakiwanie itp. Trzeci rząd ma za zadanie odgadnąć słowo wykrzykiwane przez pierwszy, mimo zakłóceń powodowanych przez rząd w środku. Po odgadnięciu następuje zmiana ról. Zabawa ta może służyć rozładowaniu napięcia nabrzmiałego w grupie.
9. Zajączki
Uczestnicy siedzą w kręgu na krzesłach. Począwszy od osoby prowadzącej odliczają kolejno. Prowadzący przykładając dłonie do głowy i kiwając nimi („robi zajączka”) mówi: „Zajączek numer jeden wywołuje zajączka numer ...”. Wywołany „zajączek” kiwa swoimi „uszami” i wywołuje następnego, podając jak poprzednio swój numer i numer wywoływanego. „Zajączki” sąsiadujące z tymi, które akurat machają „uszami” muszą również machać tym „uchem”, którym sąsiadują z wywołanym.
10. Nietoperek
Uczestnicy siedzą w kręgu. Każdy przyjmuje nazwę jakiegoś zwierzęcia. Jeśli prowadzący nazywa się np. bocian zaczyna zabawę mówiąc: „bocian do ryby”. Osoba która jest rybą mówi ryba do .. itd. Cały urok tej zabawy polega na tym że gracze mówiąc i śmiejąc się nie mogą pokazywać zębów
11.Smok
Kilku uczestników tworzy rządek przez podanie sobie rąk. Należy ustalić gdzie smok ma głowę, a gdzie ogon i na dany znak „głowa” ma za zadanie złapać „ogon”. Kiedy jej się to uda następuje zamiana ról.
12. Wahadło zaufania
Kilku uczestników łapie się za ręce i tworzy ciasny krąg. Jedna osoba wchodzi do środka, staje na baczność i zamyka oczy. Pozostali uczestnicy kołyszą ją, odpychając lekko od siebie i pilnując, by nie upadła. Osoby w środku zmieniają się. Zabawa ta bardzo dobrze nadaje się dla pobudzenia członków małej grupy, tuż przed rozpoczęciem spotkania.
13. Robociki
A - Uczestnicy stoją w parach - jedna osoba jest „robotem”, druga jest „mechanikiem”. Robota uruchamia się przyciskiem na głowie, kładąc mu nań płaską dłoń. Robot rusza do przodu. Dotknięcie jego prawego ramienia powoduje skręt w prawo, dotknięcie lewego - skręt w lewo. Krok robota można przyspieszyć „przekręcając gałkę” na plecach. Zatrzymać robota można kładąc mu ponownie dłoń na głowie. Mechanik idąc z tyłu za robotem , kieruje go tak, aby uchronić go przed zniszczeniem, gdyż robot dochodząc do przeszkody nie zatrzymuje się i wchodzi na nią. Po pewnym czasie następuje zamiana ról.
B - Uczestnicy dobierają się w trójki. Tym razem jeden mechanik obsługuje dwa roboty. Roboty stoją, stykając się plecami. Mechanik uruchamia je, rozdzielając pionowym ruchem ręki z góry na dół, pomiędzy ich plecami. Roboty ruszają w dwóch przeciwnych kierunkach. Zmianę kierunku mechanik powoduje przekręcając głowę robota w lewo lub prawo. Roboty zatrzymują się tylko wtedy gdy zetkną się brzuchami. Ten rodzaj robotów nie psuje się tak łatwo, a przed przeszkodą zatrzymuje się i maszeruje w miejscu.
14. Goofi
Wszyscy uczestnicy zamykają oczy. Każdy wyciąga przed siebie rękę z zaciśniętą dłonią i kciukiem do góry. Chodząc po sali, w wypadku dotknięcia kogoś każdy pyta: „Goofi?”, jeżeli napotkana osoba również zapyta „Goofi?”, to znaczy, że nie jest to Goofi i należy szukać dalej. W pewnej chwili napotyka się kogoś kto nic nie odpowiada. Jest to oczywiście Goofi! Gracz, który znalazł tego stworka kładzie mu ręce na ramiona i sam również przestaje mówić poruszając się po sali wraz z nim. Każda następna osoba dołączając się do niemego Goofiego staje się jego częścią . Kiedy uczestnicy połączą się w jeden ogromny wąż - można otworzyć oczy. Goofiego wybiera prowadzący szepcąc jednej osobie do ucha ,że staje się Goofim lub sam prowadzący odgrywa tę rolę.
15.Chór zwierząt
Dzielimy uczestników na kilka (najlepiej trzy - cztery) dużych grup. Poszczególne grupy przyjmują nazwę jakiegoś zwierzęcia i prezentują charakterystyczny dla niego odgłos. Osoba prowadząca jest dyrygentem, który dyryguje chórem zwierząt na melodię jakiejś znanej piosenki, np. „Szła dzieweczka...”, „Wlazł kotek na płotek”, itp. Jeśli dyrygent wskaże ręką na którąś z grup, wtedy ta grupa wydaje odgłosy w rytm melodii w swoim „zwierzęcym języku”. Jednocześnie może wydawać dźwięki kilka grup. Gdy dyrygent wskaże ręką sufit oznacza to że śpiewać mają wszystkie grupy. Jest to zabawa umuzykalniająca i ożywiająca grupę.
16. Woda
Dzielimy uczestników na kilka (najlepiej trzy - cztery) dużych grup. Ich zadaniem jest zaśpiewanie jak najwięcej fragmentów piosenek, w których mowa jest o wodzie, oczywiście woda może występować pod różnymi postaciami np. deszcz, rzeka, morze, łzy, itp. Grupy wykonują piosenki kolejno po sobie. Grupa, której repertuar się wyczerpie odpada. Przy tej zabawie trzeba bardzo uważać by nie doprowadzić do zbyt ostrej rywalizacji. Można np. ustalić że członkowie grup, które odpadły przechodzą do zespołów jeszcze istniejących, można też skończyć zabawę przed wyłonieniem ostatecznego zwycięzcy.
17.Kukułka
Dzielimy uczestników na kilka dużych grup. Każda grupa wykonuje piosenkę zastępując jej kluczowe słowo wyrazem „kukułka” np. „To nie ja byłam kukułką” , „Kukułki nie płaczą...” itp. Kolejność występowania grup ustala prowadzący, on też decyduje kiedy zakończyć zabawę.
18. Idziemy - stop
Cała grupa stoi w rozsypce. Na hasło „idziemy” wszyscy zaczynają chodzić. Na hasło „stop” wszyscy zatrzymują się. Każdy z uczestników może powiedzieć „idziemy” oraz „stop”. Każdy może zdecydować, w jakiej chwili to powie, w którym momencie zabawy, dobrze jest jednak jeśli między kolejnymi poleceniami są przynajmniej 2-3 sekundy odstępu.
19. Kostka
Uczestnicy tańczą dowolnie przy muzyce. Kiedy muzyka się nagle urywa, prowadzący podnosi do góry kostkę, pokazując wyraźnie jedną ściankę. Bawiący się mają za zadanie szybko połączyć się w grupy, liczące tyle osób, ile oczek było pokazane na kostce (role kostki mogą pełnić zwykłe kartki z napisanymi cyframi). Po utworzeniu grupek padają polecenia, po, których uczestnicy tańczą przez chwilę wykonując zadanie. Polecenia mogą być następujące: 1 - każdy jest kelnerem w zatłoczonej restauracji, 2 - jedna osoba wykonuje dowolne ruchy, a druga jest jej cieniem, 3 - jedna osoba jest starym samochodem, dwie ją pchają, 4 - wszyscy stoją pod jednym parasolem i tańczą, 5 - jedna osoba ma urodziny, pozostałe ją podrzucają, 6 - jedna osoba to lokomotywa, pozostałe są wagonikami.
20. Polecenia przy muzyce
Gra muzyka. W chwilach, gdy muzyka milknie padają polecenia wykonania krótkich działań w ruchu np.: uścisnąć jak najwięcej rąk, uścisnąć jak najwięcej kostek u nóg, spojrzeć jak największej liczbie osób głęboko w oczy, zgrupować się według koloru oczu itd.
21.Dzwoneczek
Wszyscy grający zawiązują sobie oczy, oprócz jednego, który powinien mieć w ręku mały dzwonek. Ślepi biorą się za ręce , robią koło i trzy razy obracają się na jednym miejscu, a prowadzący odchodzi w któryś kąt sali i cichutko dzwoni dzwonkiem. Ślepi kierując się słuchem idą go szukać, naturalnie, mimo woli rozejdą się po sali. Prowadzący przechodzi z miejsca na miejsce, dzwoni to w jednym kącie, to w drugim, czasem tuż przed którymś z szukających go. Gracze chcąc go złapać potykają się o siebie, niektórzy trafiają na otwarte drzwi i wychodzą z sali , a wtedy powinni zdjąć przepaskę i usiąść na krześle ustawionym przy drzwiach. Zwalnia ich nowy ślepy, który niechcący poszedł ich śladem. Niekiedy pośrodku pokoju, albo na jakimś oznaczonym miejscu kładzie się wygrane, które otrzymują ślepi przypadkowo trafiający na nie, ewentualnie osoba która pochwyci prowadzącego.
22. Wiedźmy
Uczestnicy są w rozsypce, ale nie stoją w miejscu. Dwie osoby z grupy są „wiedźmami”. Zadaniem ich jest zaczarować dotknięciem jak największą liczbę osób. Pozostali uciekają chcąc uniknąć tego czaru. Osoba dotknięta nieruchomieje i może tylko głośno krzyczeć. „Odczarować” taką osobę może każdy przez dotknięcie „bolesnego” miejsca - tego w które dotknęła przedtem „wiedźma” .Liczba „wiedźm„ powinna być uzależniona od liczby uczestników. Jeśli grupa jest bardzo liczna można stopniowo zwiększać liczbę „wiedźm”.
23. Przywiązani
Wszyscy uczestnicy są przywiązani do niewidzialnej gumy, która jest przybita do podłogi w środku pomieszczenia. Chociaż wszyscy próbują wybiec na zewnątrz jest to niemożliwe, bo kiedy tylko trochę się oddalą guma przyciąga ich do środka.
24. Lina
A - Uczestnicy stoją w kręgu. Prowadzący mówi: „Tu na ziemi przed naszymi nogami leży ogromna gruba lina. Ona jest bardzo ciężka ale spróbujmy ją podnieść.” Następnie wszyscy razem przerzucają linę nad sobą poza krąg.
B - Uczestnicy stoją w kręgu. Prowadzący mówi: ”Uwaga! Tu obok mnie leży zwój liny okrętowej. Wiem że jej nie widzicie, ale ona naprawdę tu jest. Ja trzymam w ręku jej początek, który za chwilę podam dalej. Proszę o przeciągnięcie liny dotąd, aż w mojej dłoni znajdzie się jej początek. Prowadzący podaje linę, uczestnicy przeciągają ją aż do chwili kiedy prowadzący dostanie jej początek. Następnie, wszyscy łapią linę dwoma rękoma, napinają ją i podrzucają do góry jednocześnie przechodząc nad nią do środka kręgu. Kiedy lina opadnie odpychają ją nogą do tyłu, by nie przeszkadzała w dalszej zabawie.
24. Lustro
Uczestnicy dobierają się w pary. Jedna osoba wykonuje dowolne ruchy, a druga jest jej lustrzanym odbiciem. Po krótkiej zabawie następuje zamiana ról.
25. Rośniemy
Fazy życia są fascynujące. Trudno jest je co prawda zaobserwować, ponieważ rozwój człowieka jest rozciągnięty w czasie, możemy je jednak pokazać pantomimicznie.
1. Mamy rok i zaczynamy raczkować, a nawet chodzić.
2. Przybyło nam dwa lata i teraz bawimy się już w piaskownicy.
3. Przeżywamy nasz pierwszy dzień w szkole.
4. Wchodzimy w okres dojrzewania i wchodzimy w pierwsze związki uczuciowe
5. Jesteśmy prawie dorośli i tak też się zachowujemy.
6. W wieku około 40 lat idziemy na spacer z rodziną.
7. Jesteśmy dziarskim rencistą, emerytem.
8. Jesteśmy staruszkami.
26. Pędzel malarza
Dobieramy się parami. Jedna osoba z pary jest malarzem, druga pędzlem malarza. Malarz wyciągniętą ręką powoli maluje np. z boku na bok, z góry na dół, stawia kropki, maluje wzorki, itp. Druga osoba z pary stoi swobodnie i całym ciałem odwzorowuje ruchy, jakie wykonuje malarz, bacznie go obserwując. Jest to zabawa na wyobraźnię, pomysłowość, rozwija również elastyczność ciała.
27. Ekspresja ruchowa i dźwiękowa
Dobieramy się parami. Jedna osoba w parze wykonuje jakieś ruchy całym ciałem, rękami, nogami. Ruchy powinny być powolne, płynne - tak by druga osoba potrafiła do tych ruchów dopasować odpowiednią ilustracje dźwiękową przy pomocy własnego głosu. Trudniejsza wersja tej zabawy polega na tym, że do dźwięków podawanych przez jedną osobę, druga dopasowuje jakieś ruchy własnym ciałem. Zabawa ta rozwija wyobraźnię, pomysłowość, świadomość własnego ciała.
28. Atomy
Przy dźwiękach melodyjnej muzyki uczestnicy poruszają się zupełnie bezcelowo. Na sygnał tworzą oni grupy, ich liczebność ustala prowadzący wybijając żądaną liczbę na bębenku, klaszcząc, lub po prostu mówiąc.
29. Widzę to czego ty nie widzisz
Rozpoczynająca grę osoba mówi do reszty graczy „Widzę coś np. zielonego, czego wy nie widzicie” i wszyscy usiłują zgadnąć co ta osoba ma na myśli. Jeśli pozostali nie mogą trafić na właściwą rzecz, zadający zagadkę podaje dodatkowe szczegóły np. „Widzę coś zielonego, czego wy nie widzicie, ta rzecz ma okrągły kształt”. Każdy z uczestników może być zadającym zagadkę.
30. Orkiestra
Każdy z grających wybiera sobie jakiś instrument i gra na nim, jakby go trzymał w ręku. Jedna osoba pełniąca rolę dyrygenta w milczeniu usadza muzykantów, rozdaje nuty, i zaczyna dyrygować. Muzykanci śledzą ruchy pałeczki i przyśpieszają albo zwalniają poruszanie, rąk, palców, wszystko wykonują w milczeniu i bez uśmiechu. Zadaniem dyrygenta jest pobudzić graczy do śmiechu. Muzyk, który się uśmiechnie przestaje grać. Wskazane jest by osobę, która ma grać dyrygenta wybrać jakiś czas przed zabawą, by mogła się ona przygotować. Powodzenie zabawy zależy od dyrygenta, dlatego nie można do tej roli nikogo zmuszać.
31.Poczta
A - Grający siadają na dwóch rzędach krzeseł, ustawionych pod przeciwległymi ścianami. Każdy obiera sobie nazwę jakiegoś miasta lub wsi. Jedna osoba zawiązuje sobie oczy i staje pośrodku pokoju. Prowadzący mówi: „poczta jedzie z Warszawy do Kielc”. Te osoby, które noszą nazwy miast wymienionych, powinny szybko zamienić się miejscami, ocierając się w biegu o stojącego pośrodku, który jedną z tych osób powinien złapać. Osoba złapana, staje pośrodku, zawiązuje sobie oczy i gra toczy się dalej. Prowadzący powinien wygłaszać takie miasta, które przybrały sobie osoby, siedzące naprzeciw sobie. Musi więc on zapamiętać, jakim miastem jest każda osoba lub to sobie zapisać.
B - ta wersja zabawy różni się jedynie tym, że łapiących jest dwóch, a zmieniający miejsca mają za zadanie jedynie dotknąć stojących w środku.
32. Gimnastyka
Uczestnicy dobierają się w pary, i wykonują następujące ćwiczenia
1. Ściskamy się mówiąc sobie wzajemnie „Bóg cię kocha”
2. Trzymając się za ręce robimy przysiad mówiąc sobie wzajemnie „Jesteś grzesznikiem”
3. Stajemy tyłem do siebie, zaczepiamy się rękami i podnosimy się wzajemnie na plecach mówiąc „Jezus bierze na siebie twoje grzechy”
4. Jedna osoba z pary swobodnie opada do tyłu, a druga, która stoi tuż za nią łapie ją i mówi „Nie bój się ,zaufaj Mu”, Po chwili zmiana ról.
5. Wszyscy robimy jaskółkę mówiąc „Pozwól Mu się kierować”.
6. Łapiemy się za ręce (tworząc jeden długi wąż) i biegniemy wykrzykując „Włącz się we wspólnotę”.
33. Rekin
Materiały: chusta - duża płachta nieprzezroczystego materiału.
Wszyscy siedzą trzymając chustę za krawędzie i unosząc ją na wysokość barków, tak by nie widzieć co dzieje się pod spodem. Wchodzi tam wybrana osoba, która zmienia się teraz w rekina. Wybieramy także ratownika (lub dwóch, trzech...), którego zadaniem będzie ochrona trzymających chustę. Rekin natomiast stara się wciągnąć pod powierzchnie jak najwięcej osób, które po tym „pożarciu” zamieniają się także w rekiny. W chwili gdy rekin łapie ofiarę, ta wrzeszczy wołając ratownika. Jeśli ten złapie ją i powie np. „Mój jest”, rekin ma obowiązek puścić swą niedoszłą ofiarę.
34. ...