i chce, abyś poświęcał wiele uwagi swojemu
rozwojowi osobistemu.
Zależy jej na Twoim sukcesie, w każdej sferze życia.
Im więcej szczęśliwych ludzi na świecie,
tym ten świat będzie lepszy.
Po przeczytaniu tej publikacji, prześlij ją
swoim przyjaciołom i znajomym.
Dbaj o ich rozwój osobisty, jak o swój własny!
Pamiętaj, że każdy człowiek zasługuje na to,
by zmieniać swoje życie na lepsze.
Pozdrawiam serdecznie
Aneta Styńska
ps. Masz moją zgodę na przesyłanie tej publikacji
bez ograniczeń, pod warunkiem zachowania jej w
1
niezmienionej formie.
2
Pierwsze badania nad syndromem wypalenia
zawodowego odnoszono wyłącznie do zawodów
ściśle związanych
z niesieniem pomocy innym ludziom (służba
zdrowia, nauczyciele itp.). W związku z tym,
pierwsze wzmianki dotyczące problemu wypalenia
zawodowego, które pojawiły się w źródłach
piśmienniczych w latach pięćdziesiątych XX wieku
za sprawą Schwartza i Willa, opisywały badania nad
pielęgniarkami.
W 1980 roku Cherniss zdefiniował wypalenie
zawodowe jako:
"chroniczny (przedłużający się) stres pracy, gdzie
wymagania stawiane w miejscu pracy wyczerpują i
przekraczają możliwości indywidualnych zasobów".
W tym samym czasie Edelwich i Brodsky opisują
syndrom burnout jako „progresywną utratę
idealizmu, energii i celu
w pracy, doświadczaną przez ludzi w zawodach
'helping professions' jako skutek ich pracy”.
Jako pierwszy pojecie bornout zastosowali
psycholog społeczny Christina Maslach (1981) oraz
psychoanalityk Herbert Freudenberger (1983),
którzy zaobserwowali u swoich badanych pewne
symptomy, które wskazywały na brak motywacji do
pracy. Według Maslach wypalenie zawodowe to:
„zespól fizycznego i emocjonalnego wyczerpania,
którego rezultatem jest rozwój negatywnej
samooceny i negatywnego nastawienia do pracy
3
oraz spadek zainteresowania problemami
pacjenta”.
Autorka definicji stworzyła specjalny
kwestionariusz badający syndrom burnout Maslach
Bournout Inventory (MBI), którym posłużyłam się
prowadząc własne badania.
4
W 1982 roku Veniga opisał wypalenie zawodowe
jako:
„destruktywny psychologiczny stan wywołany
frustracją
z niezadowalającej pracy zawodowej, który obniża
wydajność pracownika”.
Tego samego roku Pines, Aronson i Kafry stworzyli
nową definicje problemu pisząc, że to:
„stan fizycznego, emocjonalnego i umysłowego
wyczerpania spowodowany przez długotrwałe
zaangażowanie się w sytuacje emocjonalnie
obciążające”.
Koncepcja Christiny Maslach
Według Maslach wypalenie zawodowe przebiega
według następującego schematu:
I. stadium wyczerpanie emocjonalne - pojawia się
zmęczenie fizyczne, dolegliwości ze strony układu
pokarmowego, bóle głowy, zaburzenia snu,
osłabienie układu immunologicznego. Sprzyja to
ograniczaniu kontaktu z klientami lub pacjentami,
poprzez zwiększanie przerw w pracy.
II. stadium depersonalizacja - przejawia się poprzez
dystansowanie się fizyczne lub psychiczne w
stosunku do pacjenta lub klienta, a także
negatywne przekonanie, że osoba potrzebująca
pomocy zasługuje na los jaki ją spotkał i nie jest
warta godnego traktowania.
5