Resuscytacji
Wytyczne Resuscytacji
2005
PODSUMOWANIE
Główne zmiany w zakresie podstawowych zabiegów resuscytacyjnych
u dorosłych:
•
Decyzję o rozpoczęciu resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO)
podejmuje się, gdy poszkodowany nie reaguje i nie oddycha prawidłowo.
•
Ratownicy powinni być nauczani układania rąk centralnie na klatce
piersiowej, a nie czasochłonną metodą identyfikacji łuku żebrowego.
•
Każdy oddech ratowniczy powinien być wykonywany przez 1 sek., a nie
2 sek.
•
W przypadku osoby dorosłej stosunek uciśnięć klatki piersiowej do
oddechów wynosi 30:2. U dzieci powinno się zastosować ten sam
stosunek, gdy RKO prowadzona jest przez pojedynczego ratownika.
•
W przypadku dorosłych pomija się 2 początkowe oddechy ratownicze i
uciska klatkę piersiową 30 razy natychmiast po potwierdzeniu NZK.
Główne zmiany w zakresie automatycznej defibrylacji zewnętrznej:
•
Programy publicznego dostępu do defibrylacji (Public Access
Defibrillation -PAD) są zalecane w miejscach, gdzie spodziewane użycie
automatycznego defibrylatora zewnętrznego (Automated External
Defibrillator AED) przez świadków NZK wynosi więcej niż 1 raz w ciągu
dwóch lat.
•
Po jednej defibrylacji (minimum 150J przy stosowaniu defibrylatora
dwufazowego lub 360J przy użyciu jednofazowego defibrylatora) należy
natychmiast podjąć RKO i prowadzić przez 2 min. bez przerw na analizę
rytmu, sprawdzenie oznak życia, czy obecności tętna.
Główne zmiany w zakresie zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych
u dorosłych:
RKO przed defibrylacją:
•
W zewnątrzszpitalnym, niezauważonym NZK, ratownicy medyczni
wyposażeni w klasyczny defibrylator, powinni prowadzić RKO przez 2
min (około 5 cykli w stosunku 30:2) przed defibrylacją.
•
Nie należy opóźniać defibrylacji w zewnątrzszpitalnym NZK, do którego
doszło w obecności ratownika medycznego.
•
Nie należy opóźniać defibrylacji w wewnątrzszpitalnym NZK.
Strategia defibrylacji
•
W migotaniu komór/częstoskurczu komorowym bez tętna (VF/VT)
należy zastosować pojedyncze wyładowanie, następnie natychmiast
1
podjąć RKO (30 uciśnięć klatki piersiowej do 2 oddechów). Bezpośrednio
po defibrylacji nie należy oceniać rytmu serca, ani obecności tętna. Po 2
min RKO należy sprawdzić rytm serca i zastosować kolejne wyładowanie
(jeśli wskazane).
•
Zalecana początkowa energia dla defibrylatorów dwufazowych wynosi
150-200J. Drugie i kolejne wyładowania wykonuje się energią 150-360J.
•
Zalecana energia dla defibrylatorów jednofazowych zarówno dla
pierwszego, jak i kolejnych wyładowań wynosi 360J.
Niskonapięciowe VF
•
Jeśli istnieje wątpliwość czy zapis EKG przedstawia asystolię, czy
niskonapięciowe VF, NIE należy podejmować defibrylacji, a zamiast tego
kontynuować uciskanie klatki piersiowej i wentylację.
Adrenalina (epinefryna)
•
VF/VT
Należy podać 1 mg adrenaliny iv, jeśli po drugiej defibrylacji utrzymuje
się VF/VT i kolejne dawki powtarzać co 3-5 min, jeśli nadal utrzymuje się
VF/VT.
•
Aktywność elektryczna bez tętna (Pulseless Electrical Activity -
PEA)/asystolia
Należy podać 1 mg adrenaliny iv natychmiast po uzyskaniu dostępu
dożylnego i powtarzać co 3-5 min, aż do powrotu spontanicznego
krążenia.
Leki antyarytmiczne
•
Jeśli VF/VT utrzymuje się po 3 wyładowaniach należy podać amiodaron
300 mg w bolusie. Można podać kolejną dawkę 150 mg w przypadku
nawracającego lub opornego VF/VT, a następnie we wlewie 900 mg w
ciągu 24 godzin.
•
Jeśli brak amiodaronu, alternatywnie można podać lidokainę 1mg/kg. Nie
należy podawać lidokainy jeśli wcześniej już podano amiodaron. Nie
należy przekraczać całkowitej dawki 3mg/kg w ciągu pierwszej godziny
leczenia.
Terapia trombolityczna w NZK
•
Należy rozważyć terapię trombolityczną, gdy podejrzewa się lub
potwierdzono wystąpienie zatrzymania krążenia w przebiegu zatoru
tętnicy płucnej. Można ją również rozważać u dorosłych pacjentów z
zatrzymaniem krążenia, u których nie ma odpowiedzi na standardowo
prowadzoną resuscytację, a podejrzewa się etiologię zatorową. Trwająca
RKO nie jest przeciwwskazaniem do trobolizy.
•
Rozważ prowadzenie RKO przez 60-90 min, gdy leki trombolityczne
zostały podane w trakcie RKO
2
Opieka po resuscytacji-terapeutyczna hipotermia
•
U nieprzytomnych, dorosłych pacjentów, po przywróceniu
spontanicznego krążenia, w przebiegu zewnątrzszpitalnego NZK (VF)
powinno obniżyć się temperaturę ciała do 32-34ºC na okres12-24 godzin.
•
Łagodna hipotermia może przynieść korzyści w przypadku dorosłych,
nieprzytomnych pacjentów po przywróceniu spontanicznego krążenia, w
przebiegu zewnątrzszpitalnego NZK z rytmem nie wymagającym
defibrylacji, jak również po wewnątrzszpitalnym NZK
Główne zmiany w zakresie zabiegów resuscytacyjnych u dzieci
BLS u dzieci
•
Ratownicy niemedyczni oraz ratownicy medyczni działający w
pojedynkę, będący świadkami NZK u dzieci, powinni prowadzić BLS
zachowując stosunek 30 uciśnięć klatki piersiowej do 2 oddechów.
Należy rozpocząć od 5 oddechów ratowniczych i kontynuować RKO w
stosunku 30:2, tak jak w BLS u dorosłych.
•
Dwóch, lub więcej ratowników medycznych powinno zastosować RKO w
stosunku 15:2 u dzieci, u których nie ma jeszcze cech pokwitania. Ścisłe
ustalenie wieku pokwitania jest niewłaściwe i niepotrzebne. Jeśli ratownik
uważa, że poszkodowany jest dzieckiem powinien zastosować wytyczne
dla dzieci
•
U niemowlęcia (poniżej 1 roku życia) technika uciskania klatki piersiowej
pozostaje niezmieniona: uciśnięcia klatki piersiowej wykonuje się dwoma
palcami jednej ręki w przypadku jednego ratownika, a w przypadku
dwóch lub więcej ratowników kciukami, równocześnie obejmując dłońmi
klatkę piersiową. Technika z użyciem jednej lub dwóch rąk może być
użyta w zależności od preferencji ratownika.
•
U dzieci powyżej 1 roku życia można zastosować AED.
Zalecane jest
stosowanie urządzeń obniżających dostarczaną energię u pacjentów
między 1 a 8 rokiem życia.
ALS u dzieci
•
Dopuszcza się zastosowanie, przez doświadczony personel, maski
krtaniowej, jako przyrządu do udrożnienia dróg oddechowych na
początku resuscytacji. W warunkach szpitalnych, w szczególnych
sytuacjach mają zastosowanie rurki dotchawicze z mankietem
uszczelniającym np. w przypadku słabej podatności płuc, wysokiego
oporu w drogach oddechowych lub obecności przecieku powietrza na
poziomie głośni. Ciśnienie w mankiecie uszczelniającym powinno być
regularnie monitorowane i utrzymywane poniżej 20 cm H
2
O.
•
Hiperwentylacja w NZK jest szkodliwa. Idealna objętość oddechowa
powinna zapewnić łagodne unoszenie się klatki piersiowej.
3
•
Gdy stosuje się klasyczny defibrylator energia pierwszego i kolejnych
wyładowań wynosi 4J/kg (niezależnie od typu defibrylatora)
Asystolia, PEA
•
Adrenalinę należy podać iv lub io w dawce 10 µg/kg i powtarzać co 3-5
min. Jeśli brak dostępu donaczyniowego, a pacjent jest zaintubowany
można stosować adrenalinę dotchawiczo w dawce 100µg/kg, aż do
momentu jego uzyskania.
Strategia defibrylacji
•
VF/VT powinny być leczone pojedynczą defibrylacją, po której należy
natychmiast podjąć RKO (15 uciśnięć klatki piersiowej do 2 oddechów)
nie sprawdzając rytmu serca, ani obecności tętna. Po 2 min RKO należy
ocenić rytm serca i zastosować kolejne wyładowanie (jeśli wskazane).
•
Jeśli po drugim wyładowaniu utrzymuje się VF/VT należy podać
adrenalinę w dawce 10µg/kg iv.
•
Jeśli utrzymuje się VF/VT należy powtarzać adrenalinę co 3-5 min.
Kontrola temperatury
•
Należy agresywnie zwalczać gorączkę po NZK
•
U dziecka w stanie śpiączki, po przywróceniu spontanicznego krążenia,
obniżenie temperatury głębokiej ciała do wartości 32-34ºC na okres 12-24
godzin może przynieść korzyści. Po okresie łagodnej hipotermii dziecko
powinno być ogrzewane powoli (0.25-0.5ºC/godzinę).
Resuscytacja noworodka
•
Należy zabezpieczyć noworodka przed utratą ciepła. U wcześniaka głowa
i tułów (poza twarzą) powinny być okryte plastikową folią bez
uprzedniego wysuszenia dziecka. Dziecko, w ten sposób okryte, powinno
być umieszczone pod promiennikiem ciepła.
•
Wentylacja: w celu rozprężenia płuc należy wykonać kilka początkowych
wdechów trwających 2-3 sek.
•
Dotchawicze podanie adrenaliny nie jest zalecane. Jeśli ta droga podania
musi być użyta, należy zastosować dawkę 100µg/kg.
•
Odsysanie smółki z nosa i ust dziecka przed urodzeniem się klatki
piersiowej (odsysanie w trakcie porodu) nie jest przydatne i obecnie się
go nie zaleca.
•
Standardowa resuscytacja na sali porodowej powinna być
przeprowadzona z użyciem 100% tlenu. Jednakże niższe stężenia są
również dopuszczalne.
4