ZASADY DOBORU TECHNIKI LECZNICZEJ
Istniejąca rozmaitość szkół, zróżnicowanych technik, chwytów i metod leczenia
manualnego, często dotyczącego tego samego odcinka lub segmentu kręgosłupa,
obliguje do ustalenia pewnych kryteriów ich wyboru. Składają się na nie:
- określony, indywidualny przypadek chorobowy,
- uwarunkowania anatomiczne i psychologiczne pacjenta,
- uwarunkowania anatomiczne i psychologiczne terapeuty,
- umiejętności terapeuty.
Powyższe nadrzędne uwarunkowania są podstawą do ustalenia najlepszej
szczegółowej metody zabiegowej, w której doborze obowiązują kolejne kryteria
kwalifikacyjne.
ZASADY TERAPII MANUALNEJ U PACJENTÓW W III OKRESIE ŻYCIA
ZASADY DOBORU TECHNIKI LECZNICZEJ cd.
Optymalna technika
to:
- technika
maksymalnie bezpieczna
,
- technika
dobrana do rodzaju leczonej tkanki
(struktury),
- technika swoista, czyli
skierowana idealnie na daną strukturę i dobrana do
rodzaju zaburzenia w tej strukturze
,
- technika efektywna, czyli
możliwie skuteczna przy maksymalnej oszczędności
energii i czasu
,
- technika
uwzględniająca indywidualne cechy anatomiczne chorego
i terapeuty,
- technika
uwzględniająca współistniejące schorzenia
,
- technika, którą terapeuta opanował w sposób najlepszy.
ZASADY TERAPII MANUALNEJ U PACJENTÓW W III OKRESIE ŻYCIA
ZASADY DOBORU TECHNIKI LECZNICZEJ cd.
Wykonywanie konkretnych zabiegów wymaga uwzględnienia następujących zasad
technicznych:
-
ułożenia pacjenta
w pozycji zabiegowej najbardziej właściwej do leczenia wybraną
techniką określonej części ciała,
-
przyjęcia odpowiedniej pozycji zabiegowej terapeuty
do przeprowadzania
określonego zabiegu,
-
wyboru odpowiedniego
tzw.
punktu kontaktowego dłoni
(opuszki palców, nasada
wskaziciela, kłąb kciuka, nadgarstek, nasada dłoni, przedramię i inne), optymalnego do
przeprowadzenia i wykonania danej techniki leczniczej,
-
wyboru odpowiedniej techniki stabilizacji
leczonej części ciała pacjenta lub
metody ryglowania segmentów kręgosłupa.
Wymienione uwarunkowania stanowią o bezpieczeństwie i skuteczności
przeprowadzanego zabiegu.
ZASADY TERAPII MANUALNEJ U PACJENTÓW W III OKRESIE ŻYCIA
ZASADY DOBORU TECHNIKI LECZNICZEJ cd.
Techniki wykorzystywane w leczeniu zaburzeń czynnościowych – stosowane w terapii
manualnej:
•
techniki lecznicze tkanek miękkich
-
tkanki mięsniowej
-tkanki łącznej
-
tkanki nerwowej
• techniki lecznicze stawów
mobilizacje stawów
manipulacje stawów (mobilizacje z impulsem)
• techniki oddziaływania reflektorycznego
-igłoterapia
-mobilizacja stref komórkowo- bólowych
-
mobilizacja punktów spustowych bólu
Wszystkie wymienione techniki wymagają odpowiedniego ułożenia pacjenta, aby zabieg
był wykonany prawidłowo i bezpiecznie.
Osoba w trzecim okresie życia w wyniku
swoich zmian degeneracyjnych nie zawsze może przyjąć wymaganą do zabiegu
pozycję
.
ZASADY TERAPII MANUALNEJ U PACJENTÓW W III OKRESIE ŻYCIA
NAJWAŻNIEJSZ TECHNIKI
W TERAPII MANUALEJ
Mobilizacją
stawu nazywa się zabieg wykonywany przez terapeutę z użyciem
minimalnej siły zewnętrznej, polegający na powtarzającym się (repetytywnym)
przesuwaniu powierzchni stawowych względem siebie (
shift
) lub też rozwieraniu
przestrzeni stawowych (
gapping
) w kierunku zablokowanego ruchu, ze stopniowym
przekraczaniem jego granicy (bariery). Istotą zabiegu jest umiejętne, krótkotrwałe i
wyważone przekraczanie granicy ruchów z zakresu fizjologicznego do anatomicznego
w kierunku zablokowanym, celem zaś - osiągnięcie w danym stawie anatomicznej
bariery ruchu w danym kierunku.
Manipulacje
(mobilizacje z impulsem, mobilizacje z pchnięciem końcowym, techniki
szybkich pchnięć)
Obecnie zabiegi manipulacji zazwyczaj poprzedza się przygotowaniem leczonego
segmentu mobilizacją, tak aby maksymalnie ograniczać siłę pchnięcia kończącego
zabieg. Stąd też mają zastosowanie określenia powyższych zabiegów jako mobilizacji z
impulsem lub mobilizacji z pchnięciem końcowym.