28.Struktura planu techniczno-ekonomicznego i sposoby jego konstruowania.
Struktura planu techniczno-ekonomicznego składa się z dwóch zakresów – zakresu planu rzeczowych i zakresu planów kosztowo-finansowych.
W skład pierwszego z nich wchodzi:
- plan zbytu
- plan produkcji
- plan zaopatrzenia
- plan zdolności produkcyjnych
- plan zatrudnia i inne plany w zależności od specyfikacji firmy.
W skład drugiego:
- plan przychodów
- kalkulacyjny plan wyników (plan zysków)
- plan kosztów
- bilansowy plan wyników
- plan finansowy.
Do konstruowania planu tech-ekonom. Można zastosować podejście symultaniczne (jednoczesne) i sukcesywne (krokowe).
W podejściu symultanicznym buduje się jeden model matematyczny uwzględniający wszystkie plany. Model ten próbuje się optymalizować przy wykorzystaniu określonych metod matematycznych. Z powodu złożoności systemu gospodarczego trudno opracować model, który uwzględniałby wszystkie zależności.
W podejściu sekwencyjnym proces planowania realizuje się krokowo począwszy od obszaru krytycznego (przeważnie zbyt).
29.omów podstawowe dane wejsciowe, cele, cechy planowania zagregowanego.
Zagregowane planowanie produkcji dotyczy rodziny produktów i stanowi element planu rocznego techniczno – ekonomicznego przeds.
Plan techniczno – ekonomiczny składa się z planów procesów realnych:
1. plan zbytu,
2. plan produkcji,
3. plan zaopatrzenia,
4. plan zdolności produkcyjnych,
5. plan zatrudnienia,
6. z innych planów zależnych od specyfiki firmy.
Drugi zakres to plany procesów finansowych, do których zaliczamy:
1. plan przychodów,
2. plan kosztów,
3. kalkulacyjny plan wyników,
4. bilansowy plan wyników,
5. plan finansowy.
Pomiędzy tymi planami występują określone zależności przyczynowo – skutkowe.
Do konstruowania planu techniczno – technologicznego można stosować:
1. podejście symultaniczne (jednoczesne) – polegające na ujęciu wszystkich planów cząstkowych w jednym matematycznym modelu zadania, które próbuje się optymalizować przy wykorzystaniu określonych metod ilościowych. W praktyce najczęściej takie podejście jest trudne do zrealizowania;
2. podejście sukcesywne (krokowe) – tu proces planowania rozpoczyna się od obszaru uznawanego za krytyczny. Obszarem tym najczęściej jest plan zbytu i po sporządzeniu planu zbytu opracowuje się pozostałe plany realne a następnie finansowe.
Podstawowy problem decyzyjny zagregowanego planowania produkcji sprowadza się do znalezienia odpowiednich sposobów harmonizowania popytu i podaży w skali jednego roku.
Pomiędzy popytem i podażą mogą występować relacje:
1. P = ZP 2. P > ZP 3. P < ZP
ZP – zdolność produkcyjna
P – popyt
Problemy z harmonizowaniem występują w przypadku 2 i 3 ale mogą również występować w przypadku 1 jeżeli w skali roku występuje znaczne wahanie popytu.
Sposoby oddziaływania na podaż w skali 1 roku określa się jako opcje produkcji, do których zalicza się:
1. różnicowanie cen (obniżki),
2. nasilanie akcji promocyjnych,
3. zaległe zamówienia (przesuwanie zamówień na przyszłe okresy),
4. kształtowanie nowego popytu poprzez wprowadzanie nowych produktów lub modernizację istniejących.
Cechą wszystkich opcji jest to, że związane są z nimi odpowiednie koszty często trudne do oszacowania.
Zagregowany plan produkcji można oszacować przy wykorzystaniu metod ścisłych (matematycznych) lub przybliżonych (doświadczalnych, intuicyjnych).
Cele: celem zagregowanego planu produkcji jest organizowanie realnego planu zapewniającego harmonizowanie popytu z posiadanymi zasobami
Dane wejściowe :
- wytyczne planów strategicznych, które mogą mieć charakter :
a) ilościowy – jakiś poziom produkcji, lub
b) jakościowy – standardy
- średniookresowe programy sprzedaży
- posiadane zasoby w ujęciu zagregowanym
Cechy planu :
Planowanie taktyczne realizowane w ramach planu technicznie-ekonomicznego przedsiębiorstwa. Pozycjami planu są grupy, rodziny wyrobów. Plan obejmuje horyzont 1 roku, podzielony na okresy miesięczne – przedział planowania
30. Scharakteryzuj podst. opcje i sposoby harmonizowania popytu z podążą?
Podst. opcje decyzyjne zagregowanego planu produkcji. ZPP sprowadza się do znalezienia odpowiednich sposobów zharmonizowania popytu z podążą w skali 1 roku. Sposoby oddziaływania na podaż określa się jako opcje produkcji, do których zalicza się:* tworzenie zapasów, *redukowanie czasu pracy, *wydłużenie czasu pracy, *ograniczenie lub rozszerzenie zakresu kooperacji, zwalnianie lub zatrudnianie pracowników. Sposoby wpływania na popyt określa się jako opcje marketingu do których zalicza się: *obniżki cen, *nasilanie akcji reklamowych *tworzenie zaległych zamówień-przesuwanie na przyszłe okresy, *kształtowanie nowego popytu-dywersyfikacja produktu, unowocześnienie. Wspólna cecha wszystkich opcji jest to, że wiążą się z ponoszeniem określonych kosztów często trudnych do oszacowania. Druga cecha jest możliwość stosowania poszczególnych sposobów jest ograniczona.
32. PRZEDSTAW PROCEDURE TWORZENIA PLANU ZAGREGOWANEGO
Zagregowane planowanie produkcji dotyczy rodziny produktów i stanowi element planu rocznego techniczno – ekonomicznego przeds.
Plan techniczno – ekonomiczny składa się z planów procesów realnych:
7. plan zbytu,
8. plan produkcji,
9. plan zaopatrzenia,
10. plan zdolności produkcyjnych,
11. plan zatrudnienia,
12. z innych planów zależnych od specyfiki firmy.
Drugi zakres to plany procesów finansowych, do których zaliczamy:
6. plan przychodów,
7. plan kosztów,
8. kalkulacyjny plan wyników,
9. bilansowy plan wyników,
10. plan finansowy.
Pomiędzy tymi planami występują określone zależności przyczynowo – skutkowe.
Do konstruowania planu techniczno – technologicznego można stosować:
3. podejście symultaniczne (jednoczesne) – polegające na ujęciu wszystkich planów cząstkowych w jednym matematycznym modelu zadania, które próbuje się optymalizować przy wykorzystaniu określonych metod ilościowych. W praktyce najczęściej takie podejście jest trudne do zrealizowania;
4. podejście sukcesywne (krokowe) – tu proces planowania rozpoczyna się od obszaru uznawanego za krytyczny. Obszarem tym najczęściej jest plan zbytu i po sporządzeniu planu zbytu opracowuje się pozostałe plany realne a następnie finansowe.
Podstawowy problem decyzyjny zagregowanego planowania produkcji sprowadza się do znalezienia odpowiednich sposobów harmonizowania popytu i podaży w skali jednego roku.
Pomiędzy popytem i podażą mogą występować relacje:
1. P = ZP 2. P > ZP 3. P < ZP
ZP – zdolność produkcyjna
P – popyt
Problemy z harmonizowaniem występują w przypadku 2 i 3 ale mogą również występować w przypadku 1 jeżeli w skali roku występuje znaczne wahanie popytu.
Sposoby oddziaływania na podaż w skali 1 roku określa się jako opcje produkcji, do których zalicza się:
5. różnicowanie cen (obniżki),
6. nasilanie akcji promocyjnych,
7. zaległe zamówienia (przesuwanie zamówień na przyszłe okresy),
8. kształtowanie nowego popytu poprzez wprowadzanie nowych produktów lub modernizację istniejących.
Cechą wszystkich opcji jest to, że związane są z nimi odpowiednie koszty często trudne do oszacowania.
Zagregowany plan produkcji można oszacować przy wykorzystaniu metod ścisłych (matematycznych) lub przybliżonych (doświadczalnych, intuicyjnych).
Przy stosowaniu metod doświadczalnych w procedurze postępowania wyróżnia się etapy – procedura:
1. ustalenie ogólnego zapotrzebowania w oparciu o średniookresowe prognozy, ewentualnie zamówienia,
2. określenie zdolności produkcyjnej, możliwości jej zwiększenia lub zmniejszenia. Analizuje się również możliwości oddziaływania na popyt (zakres poszczególnych opcji jest ograniczony),
3. szacowanie parametrów kosztowych przyjętych opcji,
4. wybór odpowiedniej strategii postępowania odnośnie poziomu produkcji, stopnia wykorzystania zdolności oraz poziomu zapasów. Wyróżnia się tutaj 2 skrajne strategie postępowania:
lstrategie stałego poziomu zdolności produkcyjnych,llstrategie pogoni za popytem.l
Ad. I.
Pomimo wahań popytu przyjmuje się stały poziom produkcji w całym rozpatrywanym okresie. Pozwala to na równomierne wykorzystanie zdolności, ale wiąże się z koniecznością tworzenia zapasów.
Ad. II.
Plan produkcji w każdym okresie równy jest popytowi. Powoduje to nierównomierne wykorzystanie zdolności, ale pozwala na lepsze zaspokojenie popytu przy minimalnym poziomie zapasów.
33. Omów PODSTAWOWE DANE WEJŚCIOWE CELE I CECHY głównego planu produkcji.
Ogólnym celem planowania produkcji jest spełnianie wymagań klientów w wymiarze ilości, asortymentu a także jakości, niezawodności, szybkości, elastyczności i ceny.
Spełnienie tego ostatniego wymogu wymaga racjonalnego wykorzystania zasobów materiałowych i zdolności produkcyjnej. Pomiędzy wymienionymi celami mogą występować sprzeczności, które próbuje się godzić poprzez:
1. planowanie działań w czasie tzn. ustalanie: co, ile, kiedy, gdzie należy zakupywać lub produkować;
2. poprzez odpowiednie planowanie zdolności tzn. bilansowanie planowanych zadań ze zdolnościami produkcyjnymi
Maksymalnego poziomu obsługi klienta w wymiarze; jakości, niezawodności, szybkości elastyczności i ceny.
Na wszystkich tych poziomach planowaniu zadań w czasie towarzyszy planowanie zdolności.
Bieżące zarządzanie produkcją zajmuje się planowaniem taktycznym i operacyjnym.
Ogólny schemat planowania wg koncepcji MRP II ma następującą postać:
Pozycje
Planowanie zadań
w czasie
Planowanie zdolności
Poziom zasobu
Linie, rodziny
produktów
Zagregowane planowanie
produkcji
Planowanie zasobów
Zakłady
Poszczególne
produkty
Operatywne planowanie
produkcji
„Zgrubne” planowanie
zdolności
Krytyczne stanowiska
pracy
Składniki
Planowanie potrzeb
materiałowych
Planowanie zdolności
produkcji
Wszystkie stanowiska
pracy
Operacje
Harmonogramowanie
operacji
...