1
Wymowa warszawska
Wymowa warszawska
–
typ literackiej wymowy przyjęty jako wzorzec ogólnopolski, opozycyjny względem
charakteryzujący się:
• wymową ubezdźwięczniającą, polegającą na bezdźwięcznym wymawianiu wygłosu wyrazu poprzedzającego (nie
będącego przyimkiem) przed wyrazem o nagłosie samogłoskowym lub sonornym, np. [brat matḱi], [
ʒ́
iś nagle],
[koš mal
’
in]
• bezdźwięcznym wymawianiem grup spółgłoskowych typu [tv], co oznacza, że dochodzi do tzw.
polegających na upodobnieniu głoski następującej do głoski poprzedzającej, np. [tfui
̯
] [śf
’
i
̯
at]
[xfau
̯
a] [xf
’
ila]
• występowaniem na granicy morfologicznej wyrazu (w obrębie
ealizowana jako [ŋ]
–
n tylnojęzykowe),
przed głoskami zwartymi tylnojęzykowymi [k], [g] oraz przed głoskami zwartymi postpalatalnymi [ḱ], [ǵ],
przedniojęzykowo-zębowej [n], np. [pańenka], [sank
’
i], [ok
’
enko]
Bibliografia
1.
Fonetyka i fonologia współczesnego języka polskiego
, Danuta Ostaszewska, Jolanta Tambor, PWN, Warszawa
2000
2.
Gramatyka Polska
, Janusz Strutyński, Wydawnictwo Tomasz Strutyński, Kraków 2006
Zobacz też
•
•
•
Źródła i autorzy artykułu
2
Źródła i autorzy artykułu
Wymowa warszawska
Źródło
: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=23403119
Autorzy
: Kicior99, Zuzkaka
Licencja
Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported
/
creativecommons.
org/
licenses/
by-sa/
3.
0/