Wykłady z dydaktyki ogólnej
Koncepcja człowieka oświeconego powstała w XVIII wieku i mimo niechętnego podejścia do niej, przetrwała aż do wieku XX. Główny cel nauczania stanowiło w niej przekazywanie gotowej wiedzy, możliwej do reprodukowania w odpowiednim czasie, która pozwalała na przystosowywanie się do rzeczywistości, zatem zadaniem ucznia było zapamiętanie przekazywanej mu wiedzy z uwzględnieniem zasady: im lepsze zapamiętanie, tym lepsza wiedza. W tym procesie nauczyciel stanowił nadawcę a uczeń odbiorcę, znaczenie miała wiedza typu "wiem, że" podczas gdy dzisiaj bardziej przydatna jest wiedza "wiem jak". W koncepcji oświeceniowej treści dominowały nad umiejętnościami, a wiedza przekazywana była jedynie w sposób werbalny. Strukturę wiedzy narzucał nauczyciel już podczas jej przekazywania, więc młodemu pokoleniu zaszczepiano wartości uznawane przez stare pokolenie. Uczniowie byli traktowani w kategorii układu reaktywnego sterowanego z zewnątrz; innymi słowy - byli traktowani przez nauczycieli przedmiotowo.
System dydaktyczny
Na dany system dydaktyczny składa się całokształt zasad dotyczących organizacji, treści, metod, środków nauczania i uczenia się, które tworzą pewną spójną wewnętrznie strukturę podporządkowaną realizacji społecznie akceptowanych celów kształcenia. Wyróżnia się następujące systemy dydaktyczne, z których każdy zbudowany jest ze szczegółowych podsystemów:
· tradycyjny
· progresywistyczny
· współczesny
System tradycyjny reprezentowany był przez takich pedagogów jak:
o Herbart
o Bell
o Sturm
o Komeński
Celem Herbarta było wychowanie posłusznego i prawego moralnie człowieka, zatem jego system dydaktyczny opierał się na nauczaniu wychowującym, polegającym na kierowaniu dzieckiem przez organizowanie mu wolnego czasu. Głównym przedstawicielem systemu progresywistycznego był Deway, którego zdaniem warunek jasności treści stanowi ich odpowiednie przygotowanie. W przypadku współczesnego systemu dydaktycznego do czynienia mamy ze złożoną, kompleksową oraz dynamiczną całością, która obejmuje w swojej strukturze osoby (czyli nauczycieli i uczniów), proces nauczania i uczenia się oraz współczynniki tego procesu w postaci celów, treści, środków oddziaływania itd.
Zatem w systemie tradycyjnym proces nauczania dominuje nad procesem uczenia się, w systemie progresywistycznym dominuje pragmatyzm oraz uczenie się, natomiast we współczesnym systemie dydaktycznym nauczanie równoważy się z uczeniem, a nauczyciel i uczeń wzajemnie na siebie oddziałują.
Szkoła tradycyjna:
· treści nauczania podzielone są na poszczególne przedmioty
· wiedza jest przekazywana przez nauczyciela
· uczniowie zazwyczaj są bierni
· uczniowie nie mają głosu w sprawie doboru treści nauczania
· dominacja uczenia się pamięciowego
· uczniowie są zachęcani do nauki przez zewnętrzne motywy
· ma miejsce częste sprawdzanie wyników nauczania
· panuje współzawodnictwo
· szkoła stanowi jedyny teren uczenia się (tylko praca domowa jest wykonywana poza nią)
· mały nacisk na własną, spontaniczną twórczość uczniów
Szkoła progresywistyczna:
· treści nauczania podzielone są na interdyscyplinarne bloki
· uczniowie samodzielnie zdobywają wiedzę
· nauczyciel jedynie obserwuje pracę uczniów
· uczniowie biorą aktywny udział w zajęciach
· uczniowie mają wpływ na dobór treści nauczania
· przeważa uczenie się w toku rozwiązywania problemów
· sporadyczna kontrola wyników kształcenia
· współpraca uczniów podczas wykonywania zadań
· szkoła stanowi główne, lecz nie jedyne miejsce uczenia się
Treści kształceniato element świadomie dobranej wiedzy; to całokształt zasadniczych wiadomości oraz umiejętności z danej dziedziny nauki, techniki czy sztuki. Treści kształcenia muszą być adekwatne do wymagań naukowych, społecznych, kulturalnych danego społeczeństwa oraz zgodne z przyjętą koncepcją nauczania przez władze oświatowe kraju.
Wymagania naukowe polegają na tym, iż treści kształcenia muszą odpowiadać wymaganiom nauki, gdzie wiedza wraz z umiejętnościami stanowią składnik naukowego poglądu na świat. Wymagania dydaktyczne natomiast są wynikiem konieczności przestrzegania postulatów systematyczności oraz korelacji. Dany układ treści jest systematyczny, gdy jest zgodny z wewnętrzną logiką określonej gałęzi wiedzy, natomiast korelacja oznacza, iż wyeksponowane zostały związki zachodzące pomiędzy różnymi przedmiotami z przypisaniem jednemu z nich szczególnej roli. Istnieją następujące układy treści nauczania:
1. układ liniowy - polega na tym, że poszczególne partie materiału tworzą pewien nieprzerwany ciąg powiązanych ze sobą ogniw, które są zazwyczaj tylko raz przerabiane w trakcie całej nauki szkolnej
2. układ koncentryczny - pewne treści kształcenia są co jakiś czas powtarzane, a z każdym kolejnym razem ich zakres jest stopniowo poszerzany o nowe wiadomości
3. układ spiralny - uczniowie mając cały czas na uwadze problem wyjściowy, stopniowo poszerzają zakres informacji z nim związanych
Teorie doboru treści kształcenia
Materializm dydaktyczny - podstawowym zadaniem szkoły jest przekazanie uczniom jak największej wiedzy ze wszystkich możliwych dziedzin nauki; realizacja programu wymusza na nauczycielu pośpiech i powierzchowność pracy, podczas gdy nauka uczniów jest bardzo mało efektywna.
Formalizm dydaktyczny - pojawił się w końcu XVIII wieku, jako cel obrał pogłębianie, rozszerzanie oraz uszlachetnianie zainteresowań i zdolności uczniów.
Utylitaryzm dydaktyczny - jego początek to przełom XIX i XX wieku w Stanach Zjednoczonych, istotą jego była postawa indywidualnej i społecznej aktywności uczniów.
Teoria problemowo - kompleksowa - autorem tej koncepcji jest Bogdan Suchodolski, który jako główne założenie obrał to, iż wykształcenie ogólne jest niezbędnym składnikiem wykształcenia zawodowego, lecz treści kształcenia nie mogą być wyznaczone jedynie potrzebami pracy zawodowej. Celem wiedzy jest ułatwianie procesu poznawania rzeczywistości, a w miejsce dotychczasowego układu treści informacyjno - systematycznego powinno się wprowadzić układ problemowo- kompleksowy.
Strukturalizm - prekursorem tej koncepcji był Kazimierz Sośnicki, który tym określeniem starał się sprecyzować założenia związane z doborem i układem treści kształcenia socjalistycznej szkoły. Główną tezą strukturalizmu było założenie mówiące o przeładowaniu programów nauczania, z czym wiązał się postulat redukcji treści nauczania, co było sprzeczne z postulatem rozwoju nauki. Należy zatem tworzyć programy nauczania, które odzwierciedlają system wiedzy tak poszczególnych jej dyscyplin jak i całokształtu nauki.
Egzemplaryzm - główną tezą przedstawicieli tej teorii było założenie, iż istnieje bezwzględna potrzeba redukcji materiału nauczania dotychczasowych programów w różnych typach szkół.
Materializm funkcjonalny - teoria opracowana przez Wincentego Okonia, który zaznaczał potrzebę opracowania takiego programu nauczania, który zapewniałby uczniom wiedzę oraz umiejętności niezbędne dla przekształcania otaczającej ich rzeczywistości. Podstawą tej koncepcji jest założenie dotyczące integralnego związku poznania z działaniem - należy umożliwić uczniom korzystanie ze zdobytej wiedzy w przekształcaniu dostępnych im fragmentów rzeczywistości społecznej i przyrodniczej oraz kształcić ich w sposób sprzyjający samodzielnemu myśleniu i działaniu oraz samokształceniu.
Teoria programowania dydaktycznego - przedstawiciele tej koncepcji przywiązywali duże znaczenie do odpowiedniej analizy treści nauczania poprzez wykorzystanie metody macierzy dydaktycznych.
Geneza dydaktyki
Termin dydaktyka (z grec. "didasco" - nauczać, "didascalos" - nauczyciel) został po raz pierwszy użyty w XVII wieku w Niemczech. Początkowo (XVII - XVIII wiek) dydaktyka była traktowana jako sztuka nauczania, a więc przekazywania informacji; skupiała się na nauczycielu i jego czynnościach. Dominujący w XVIII - XIX wieku nurt dydaktyki określono mianem dydaktyki tradycyjnej, związanej przede wszystkim z nazwiskiem J. F. Herbarta.
Przełom XIX i XX wieku to nowy nurt - tzw. nowe wychowanie - który koncentrował się przede wszystkim na dziecku: jego rozwoju i potencjalnych możliwościach już od samego momentu urodzenia. W związku z tą koncepcją zmieniła się również dydaktyka, która zaczęła być określana jako sztuka uczenia się oraz skoncentrowana była nie tyle na nauczycielu na uczniu - sposobie jego uczenia się, rozwiązywania problemów oraz jego rozwoju. Dydaktyka ta stanowiła teorię uczenia się określaną mianem dydaktyki progresywnej (także progresywistycznej, postępowej), która wiązała się z amerykańskim psychologiem Johnem Dewey'em. Zatem dydaktyka Herbarta oznaczała sztukę nauczania, podczas gdy dydaktyka Dewey'a - sztukę uczenia się.
Współcześnie, dydaktyka stanowi zarówno teorię nauczania jak i teorię uczenia się, czyli teorię kształcenia, rozwijającą się jako jedna z subdyscyplin pedagogiki (istnieją różne odłamy dydaktyki). Wśród polskich dydaktyków wymienić należy:
· Okonia
· Kupisiewicza
· Konarzewskiego
· Kruszewskiego
Przedmiot badań i główne zadania dydaktyki
Na przedmiot badań dydaktyki składa się samokształcenie, w którym to procesie nauczyciel jedynie w pośredni sposób kieruje pracą ucznia. Ogólnie ujmując, przedmiotem dydaktyki jest analiza procesów nauczania i uczenia się zorganizowanych w świadomy, planowy i systematyczny sposób.
Proces kształceniato zbiór wzajemnie się warunkujących czynności nauczyciela i uczniów, które są podporządkowane realizacji wspólnego celu, czyli wywołania założonych, względnie trwałych zmian w obrębie osobowości uczniów. Przedmiot badań dydaktyki stanowi proces nauczania i uczenia się wraz z czynnikami go wywołującymi, warunkami w których on przebiega oraz jego rezultatami. Realizacja procesu nauczania i uczenia się zakłada zawsze osiąganie określonych celów oraz istnienie pewnych treści, metod, form organizacyjnych i środków. Naukami pomocniczymi dydaktyki są takie dziedziny jak:
· psychologia
· socjologia
· logika
· filozofia
W ogólnym ujęciu, dydaktyka zajmuje się analizą oraz opisem systemów dydaktycznych funkcjonujących w szkolnictwie na całym świecie.
Przedmiot badań dydaktyki stanowi wyraźnie zdeterminowana działalność społeczna (dydaktyczna), której celem jest kształcenie oraz przekształcanie ludzi w zależności od zmieniających się ideałów, celów i potrzeb społecznych. Składnikami tej działalności społecznej są czynności nauczyciela i uczniów, wywołujące określone skutki w postaci racjonalnego uczenia się, w wyniku którego uczniowie opanowują określone wiadomości, umiejętności i nawyki, kształtują się w nich pewne przekonania, poglądy oraz system wartości. Dydaktyka posiada następujące funkcje:
1. deskrypcyjna - opisuje ona pewne fakty oraz zjawiska dydaktyczne
2. eksplikacyjna - wyjaśnia fakty i zjawiska dydaktyczne
3. predykcyjna (prospektywna)
4. praktyczna - odzwierciedla efekty badań innych funkcji
Celem dydaktyki jest badanie systemów dydaktycznych, celów i treści kształcenia, procesu kształcenia wraz z jego uwarunkowaniami. Do zadań dydaktyki ogólnej należy:
· naukowa analiza oraz formułowanie celów kształcenia (ogólnych i szczegółowych)
· dobór treści kształcenia
· analiza procesu kształcenia (jego elementów)
· formułowanie zasad kształcenia
Dydaktyka będąca subdyscypliną pedagogiki wykorzystuje następujące metody badawcze:
· eksperyment pedagogiczny (badanie określonego wycinka rzeczywistości przez wywoływanie lub tylko zmienianie przebiegu procesu w wyniku wprowadzenia nowego czynnika oraz obserwowanie powstałych pod jego wpływem zmian)
· metoda indywidualnych przypadków
· monografia
· sondaż diagnostyczny - ankieta (badanie opinii respondentów na dany temat)
Podstawowe pojęcia
Uczenie się - według Okonia to proces, w trakcie którego na podstawie doświadczenia, poznania oraz ćwiczenia powstają nowe formy zachowania się i działania lub ulegają zmianom formy wcześniej nabyte. Jest to rodzaj ludzkiej działalności, mający przewagę nad innymi formami takimi jak zabawa czy praca w okresie dzieciństwa oraz młodości. Wroczyński wymienia następujące cechy świadomie zorganizowanego procesu uczenia się:
· aktywność osoby uczącej się
· ukierunkowanie tej aktywności poprzez dążenie do osiągnięcia wcześniej założonego wyniku
· planowość
· ciągłość
· wewnętrzna spójność (poszczególnych czynności)
Nauczanie - według Okonia to planowa i systematyczna praca nauczyciela z uczniami, polegająca na wywołaniu oraz utrwaleniu zmian w ich wiedzy, dyspozycjach i postępowaniu w wyniku uczenia się, opanowywania wiedzy, przeżywania wartości oraz prowadzenia własnej działalności praktycznej. Jest to intencjonalna działalność związana z procesem kształcenia i wychowania.
Kształcenie - to całokształt czynności oraz procesów umożliwiających ludziom poznawanie przyrody, społeczeństwa i kultury oraz uczestnictwo w ich przekształcaniu i możliwie wszechstronny rozwój własnej sprawności fizycznej, umysłowej, zainteresowań oraz zdolności. Kształcenie obejmuje nauczanie i uczenie się, zatem zakłada uczestniczenie w nim nauczyciela i uczniów. Kształcenie realizowane samodzielnie przez uczącego się to samokształcenie, umożliwiające nabywanie kwalifikacji ogólnych. Proces kształcenia można organizować w sposób bezpośredni lub pośredni. Rezultat kształcenia stanowi wykształcenie.
Wychowanie - zakłada celowo organizowane oddziaływania prowadzące do osiągania założonych zmian w funkcjonowaniu jednostki lub całej grupy. Odpowiedzialność za szczególne zadania wychowawcze ponosi rodzina. Proces wychowania zakłada oddziaływanie ze strony środowiska społecznego oraz przyrodniczego na jednostkę oraz spontaniczny, okazjonalny wpływ ze strony innych jednostek lub grup.
Socjalizacja - to proces wpajania jednostce niezbędnych w dorosłym życiu umiejętności, kształtowania jej osobowości, przekazywania odpowiedniego systemu wartości, oraz przyjętych w społeczeństwie norm i wzorów. Resocjalizacja oznacza proces ponownego włączania jednostki do życia społecznego.
Taksonomia celów
Taksonomia stanowi narzędzie umożliwiające dokonywanie klasyfikacji rzeczy oraz ukazywanie zachodzących między nimi relacji. Jest to narzędzie pomocne podczas podejmowania decyzji dotyczących celów dydaktycznych. Taksonomia jest wynikiem pracy Blooma oraz jego zespołu oraz dotyczy ona zarówno dziedziny poznawczej jak i emocjonalnej; jest powszechnie wykorzystywana w planowaniu nauczania. Taksonomia dotyczy trzech dziedzin:
1. dziedziny poznawczej - wyodrębniono 6 poziomów w procesie nabywania wiedzy, na których dokonują się poszczególne procesy poznawcze; każdemu z tych poziomów odpowiada dany proces intelektualny:
· zapamiętywanie wiadomości
· rozumienie wiadomości
· zastosowanie
· analiza
· synteza
· ocena
2. dziedziny emocjonalnej - wyróżnia się 5 kategorii, określających stopień wymaganego od uczniów zaangażowania albo napięcia emocjonalnego:
· odbieranie bodźców
· reagowanie
· wartościowanie
· systematyzacja wartości
· uwewnętrznienie systemu wartości
3. dziedziny psychomotorycznej - wyróżnia się 6 kategorii, uszeregowanych od prostych odruchów aż do złożonych czynności przekazywania innym swoich myśli i emocji:
· odruchy
· ruchy podstawowe
· zdolności percepcyjne
· zdolności fizyczne
· ruchy wyćwiczeniowe
· ruchowe środki wyrazu
Cele kształcenia według W. Okonia
Celem kształcenia ogólnego jest zapewnienie uczniom ich optymalnego rozwoju intelektualnego, chodzi tu zatem o kształtowanie osobowości uczniów. w ujęciu rzeczowym, kształcenie ogólne posiada trzy podstawowe cele:
1. ...