Jest to zasób
wiedzy,
umiejętności,
zdrowia i energii
który zawarty jest w danym narodzie czy społeczeństwie
Jest ono rozpatrywane nie tylko w wymiarze społecznym,
lecz jednostkowym czyli w odniesieniu do poszczególnych ludzi, którzy gromadzą posiadane umiejętności i
wiedzę choć niekoniecznie świadomie – z poczuciem dokonywania ekonomicznie racjonalnych inwestycji
Cechy kapitału ludzkiego
zasób,
który jest w zasadzie niezaleŜny od potencjału demograficznego
Zasoby kapitału ludzkiego
nie zmieniają się proporcjonalnie do zmiany liczby ludności i
nie są „z góry” określone przez genetyczne cechy populacji,
posiadają aspekt jakościowy oraz ilościowy.
niezaleŜność od praw rynku –
kapitał ludzki nie poddaje się wszystkim prawom rynku
kapitał ludzki nie moŜe zmieniać właściciela –
osoba nie moŜe oddzielić od siebie kapitału ludzkiego, który
posiada
ale
moŜe być i to w aspekcie osobowym jak i społecznym,
gromadzony
wydatkowany
inwestowany lub
marnotrawiony
tak jak inne rodzaje kapitału
Nagromadzone i właściwie poŜytkowano zasoby kapitału ludzkiego mogą wzmacniać kapitał społeczny.
Im więcej nagromadzonych zasobów róŜnych form kapitału w określonej zbiorowości społecznej – tym
łatwiejsza i sprawniejsza staje się działalność produkcyjna.
Kapitał ludzki uosobiony w umiejętnościach i wiedzy i doświadczeniu daje zaplecze intelektualne,
natomiast
kapitał społeczny to relacje między osobami ułatwiające budowanie dobrobytu na skalę społeczną a nie
w wymiarze jednostkowym.
Brak zaufania uczestników gry rynkowej oraz przekładanie się na sferę społeczną podejścia rynkowego
– oznaczającego dąŜenie do kierunku osobistej zaradności poŜądanej z punktu widzenia koncepcji
„homo oekonomicus” o zanik solidaryzmu społecznego mogą być niszczycielskie dla kapitału
społecznego oraz dla koncepcji stabilnego pomnaŜania ogólnego dobrobytu.
W teorii kapitału społecznego przyjmuje się , Ŝe istota tego kapitału jest wiedza i umiejętności ludzi – a
więc nagromadzony kapitał ludzki. Jednak najbardziej znaczącym elementem jest skłonność do
łączenia się osób w grupy dla realizacji jakiegoś celu.
Ta skłonność jest istotna zarówno z punktu widzenia gospodarki jak i Ŝycia społecznego.
ZaleŜy ona od stopnia w jakim dana społeczność uznaje i podziela zbiór wspólnych norm i wartości oraz
od tego, na ile członkowie tej zbiorowości potrafią poświęcić dobro indywidualne dla dobra wspólnego