ZAPRAWY
Zaprawa budowlana zwykła to materiał otrzymany w wyniku zmieszania w odpowiednim stosunku spoiwa (lub spoiw), piasku, wody oraz ewentualnie domieszek lub dodatków poprawiających właściwości.
W zależności od rodzaju zastosowanego spoiwa mineralnego rozróżnia się następujące rodzaje zapraw:
-zaprawę cementową – c;
- zaprawę cementowo – wapienną – cw;
Zaprawy cementowe i cementowe - wapienne należą do najczęściej stosowanych na budowie, zarówno do murowania fundamentów i ścian budynków, wykonywania obrzutek, warstw zewnętrznych tynków, jak i podłoży pod posadzki.
-zaprawę wapienną – w;
Zaprawy wapienne charakteryzują się długim okresem twardnienia, przy czym najszybciej twardnieją przy dostępie powietrza, a całymi latami w głębi muru. Charakteryzują się one dobrą urabialnością i plastycznością
-zaprawę gipsową – g;
-zaprawę gipsowo – wapienną – gw;
Zaprawy z gipsu budowlanego są rzadko wykorzystywane i używane bezpośrednio na budowie ze względu na szybkie wiązanie gipsu. Niewielki dodatek wapna do zapraw gipsowych (około 2% do masy gipsu) polepsza urabialność i wpływa na opóźnienie wiązania.
Fabrycznie produkowane gipsy tynkarskie zostały wzbogacone o dodatki opóźniające wiązanie w dłuższym przedziale czasu.
- zaprawę cementowo – glinianą – cgl.
Podstawową cechą zapraw stwardniałych jest marka.
Jest to symbol literowo – liczbowy (np. M7) klasyfikujący zaprawę pod względem wytrzymałości na ściskanie.
Liczba po literze M oznacza średnią wytrzymałość na ściskanie w MPa zaprawy po okresie twardnienia.
Wyróżnia się następujące marki zapraw: M0,3; M0,6; M1; M2; M4; M7; M12; M15; M20.
Składniki zapraw budowlanych zwykłych:
- Woda Rozróżnia się dwie klasy wody:
I – pochodzenia ze źródeł poboru wody dopuszczonej do celów pitnych (oprócz wody mineralnej);
II – pobierana z rzek, jezior, stawów, jak również wód podziemnych (np. studni oraz woda uzdatniana.
Woda zaliczana do II klasy nie może wykazywać zabarwienia żółtego lub brunatnego, nie powinna wydzielać zapachu gnilnego. Wartość wskaźnika pH powinna być nie mniejsza niż 4.
-Piasek Piasek powinien mieć uziarnienie do 2mm. Rozróżnia się dwie klasy petrograficzne piasków:
- naturalne – występujące w złożu w stanie naturalnego rozdrobnienia;
- łamane – uzyskiwane w wyniku rozdrobnienia skał litych.
Piaski naturalne wykorzystywane są najczęściej do produkcji zwykłych zapraw budowlanych.
Piaski łamane ze skał naturalnych są stosowane głównie do zapraw, od których oczekuje się pewnych dodatkowych cech. Tynki szlachetne mogą być wykonywane z marmurów łamanych, posadzki o zwiększonej odporności na ścieranie z bazaltów łamanych, natomiast tynki ciepłochronne – z rozdrobnionego pumeksu.
Domieszki i dodatki do zapraw cementowych Do zapraw cementowych zwykłych dodaje się domieszki chemiczne w celu uplastycznienia zapraw (plastyfikatory), domieszki przyspieszające lub opóźniające wiązanie, domieszki przeciwmrozowe, domieszki poprawiające odporność na działanie mrozu, itp.
Dodatki dozowane do zapraw stanowią przede wszystkim substancje mineralne, jak również różnego rodzaju mączki kamienne, mielony żużel, popioły lotne z węgla kamiennego oraz dopuszcza się stosowanie do zapraw cementowych do 15 % ciasta wapiennego w stosunku do masy cementu.
Ustalenie składu zapraw W odróżnieniu od różnorodnych i skomplikowanych metod projektowania mieszanek betonowych, w przypadku zapraw przyjmuje się ustalone doświadczalnie przez dziesięciolecia receptury.
W normie PN – 90/B-14501 „Zaprawy budowlane zwykłe” podano orientacyjne składy zapraw.
Cechy zapraw świeżych: - konsystencja, - plastyczność, - czas zachowania właściwości roboczych,- oznaczenie wydajności objętościowej próbnego zarobu,- oznaczenie zawartości powietrza w zaprawie
Plastyczność i konsystencja zapraw zmieniają się w czasie w związku, z czym poszczególne zaprawy powinny być wbudowane nie później niż po:
- zaprawa wapienna – 8 godzin,
- zaprawa cementowo – wapienna – 5 godzin,
- zaprawa cementowa – 2 godziny,
- zaprawa cementowo – gliniana – 2 godziny,
- zaprawę gipsową bez opóźniacza należy użyć zaraz po zarobieniu wodą.
Cechy zapraw stwardniałych:- wytrzymałość na zginanie i ściskanie,- wytrzymałość na rozciąganie,- nasiąkliwość,- gęstość objętościowa,- mrozoodporność,- współczynnik rozmiękania,- przyczepność zapraw do podłoża.
Zastosowanie zapraw:
murowanie fundamentów – zaprawy:
c – stosowane bez ograniczeń (M4-M12);
cgl – w gruntach podmokłych (M4-M7);
w, cw – w gruntach suchych budynków jednokondygnacyjnych mieszkalnych lub gospodarczych (M0,6-M1).
murowanie ścian budynków – zaprawy:
c – stosowane bez ograniczeń (M4-M12),
cw – w pomieszczeniach o wilgotności względnej powyżej 60%, mury poniżej izolacji poziomej położone w gruntach nasyconych wodą (M4-M7),
cgl – ściany z przewodami dymowymi i wentylacyjnymi (M2-M4),
cw – ściany nadziemne nośne w budynkach do 2 kondygnacji (M2-M4),
w – ściany wypełniające oraz nadziemne ściany nośne w budynkach jednokondygnacyjnych (M0,3-M1).
murowanie sklepień – zaprawy:
c, cw – marka zaprawy (M7-M20).
wykonywanie posadzek:
c – warstwa wyrównawcza pod posadzki (2-M7) oraz podłoża pod posadzki (M12-M20).
kładzenie tynków – zaprawy:
cw – zewnętrzne
c, cw, g, gw, cgl – wewnętrzne
mocowanie elementów kotwiących i wykonywanie podkładu:
c (M7-M15).
Zaprawy gotowe wytwarzane fabrycznie
Składniki:
-spoiwa: cementy portlandzkie CEM I, CEM II, CEM III, cementy glinowe, gips, wapno;
- kruszywa: kwarcowe i wapienne najczęściej do 2mm;
-dodatki mineralne i pigmenty:
- pyły krzemionkowe – powodują szybki wzrost wytrzymałości zapraw,
- popioły lotne z węgla kamiennego – poprawiają urabialność i mogą częściowo zastępować cement.
- siarczan baru – stosowany jako wypełniacz do zapraw absorbujących promieniowanie X,
- pigmenty mineralne – dodawane najczęściej w ilości nie przekraczającej 5% masy zaprawy. Używa się głównie tlenków żelaza, chromu oraz tytanu.
- włókna szklane – produkowane z roztopionego piasku kwarcowego. Stosuje się do zapraw jako zbrojenie rozproszone (fibra). Wytrzymałość na rozciąganie waha się w granicach 3000-5000MPa.
- żywice epoksydowe – zaprawy modyfikowane żywicami charakteryzują się większą odpornością na działania atmosferyczne, agresję środowiska.
Asortyment gotowych zapraw wytwarzanych fabrycznie:
-zaprawy do systemów dociepleń ścian zewnętrznych – są to zaprawy mrozoodporne, wodoodporne, o dużej przepuszczalności i przyczepności do podłoża. Na 25 kg suchej zaprawy dozuje się zwykle około 5 litrów wody.
-zaprawy tynkarskie – w sprzedaży są suche tynki gipsowe, gotowe zaprawy tynkarskie gipsowo – wapienne i gipsowo – gliniane.
- zaprawy murarskie – przeznaczone do wznoszenia murów z cegły, pustaków ceramicznych, bloczków betonowych i betonów komórkowych.
-zaprawy tynkarskie ciepłochronne – służą do murowania i tynkowania ścian wykonanych z betonu komórkowego, pustaków z ceramiki porowatej. Charakteryzują się niskim współczynnikiem przenikania ciepła U.
-zaprawy posadzkowe – w grupie tej znajdują się zaprawy samopoziomujące, wykonywane z mączki anhydrytowej, gipsu, cementu, wypełniaczy i modyfikatorów. Wytrzymałość na ściskanie przekracza 30 MPa.
- zaprawy do mocowania płytek ceramicznych.
- zaprawy renowacyjne.
- zaprawy do uzupełniania ubytków uszkodzonych
- konstrukcji żelbetowych.
KRUSZYWA
Definicje: zaczyn cementowy - cement + woda zaprawa - cement + woda + kruszywa o max. wymiarze ziaren 2mm mieszanka betonowa – mieszanina wszystkich składników betonu przed początkiem związania zaczynu (cementu, wody, kruszywa drobnego i grubego oraz ewentualnych domieszek i dodatków)
beton – to sztucznie otrzymany materiał, posiadający w pełni ukształtowaną strukturę i właściwości, powstały ze zmieszania cementu, wody, kruszywa drobnego i grubego oraz ewentualnych domieszek i dodatków, który uzyskuje wymagane właściwości w wyniku hydratacji cementu.
W skład betonu zwykłego wchodzi objętościowo 65-80% kruszywa, które znacząco decyduje o jego właściwościach.
Jakość zastosowanego kruszywa ma bardzo duże znaczenie dla otrzymania betonu o założonych parametrach technicznych, ale przede wszystkim wpływa na zużycie cementu, urabialność mieszanki betonowej i trwałość betonu.
Podział kruszyw ze względu na grupy: naturalne - powstałe w wyniku naturalnych procesów przyrodniczych (wietrzenie skał, erozyjne działanie wody); Do kruszyw naturalnych zalicza się piaski, żwiry i mieszanki piaskowo – żwirowe (pospółka). łamane - powstałe w wyniku mechanicznego kruszenia skał, np. granity, sjenity, bazalty wapienie, dolomity, gabro, diabazy, melafiry.
Klasa kruszywa – to symbol liczbowy, określający jakość kruszywa, gwarantujący otrzymanie betonu klasy co najmniej równej klasie kruszywa.Wyróżnia się następujące klasy kruszyw:
- 10; stosowane do betonów klasy 12/15
- 20; stosowane do betonów klasy 20/25
- 30; stosowane do betonów klasy 35/45
- 50; stosowane do betonów klasy 50/60
Podział kruszyw ze względu na surowce:
naturalne: kruszywo ze skal mineralnych poddane jedynie obróbce mechanicznej (uzyskane ze skał zwięzłych i luźnych tj. żwirów, piasków itd. – w wyniku naturalnego rozdrobnienia skał wskutek wietrzenia i działania wody) oraz także kruszywo łamane (powstałe w wyniku przekruszenia naturalnych materiałów kamiennych).
pochodzenia sztucznego: produkt procesu przemysłowego, powstałe na skutek termicznej lub innej modyfikacji materiału mineralnego (żużel paleniskowy, żużel wielkopiecowy,
z recyklingu: powstałe w wyniku przeróbki nieorganicznego materiału zastosowanego uprzednio w budownictwie,
wypełniające: przechodzące przez sito 0,063 mm, które mogą być dodawane do materiałów budowlanych w celu uzyskania pewnych właściwości.
Podział kruszywa ze względu na wymiar ziaren:
drobne D<4 mm; D – wymiar górnego sita ; Druszywo o uziarnieniu 0,063 – 2mm lub 0,063-4mm kruszywem drobnym (piaskiem).
Grube D>4 mm, oraz d >2 mm; D – wymiar górnego sita, d – wymiar dolnego sita.Kruszywo grube posiada ziarna o wymiarze 2-63mm.
W celu uzyskania wymaganych wytrzymałości i innych cech betonu musi być odpowiednia jakość cementu i kruszywa.
Wzrost ilości cementu ma od pewnej wartości drugorzędne znaczenie. Cechy betonu można poprawić poprzez dobór odpowiedniego kruszywa (mieszanki kruszyw).
O wpływie kruszywa na beton decyduje nie tylko rodzaj skały, z której ono pochodzi, ale przede wszystkim właściwości poszczególnych ziaren oraz cechy stosu okruchowego.
Ziarna słabe i zwietrzałe – dopuszcza się od 5 do 15 % zawartości ziaren słabych (ziarna zwietrzałe)
Zanieczyszczenia – drewno, gruz, muszle oraz zanieczyszczenia organiczne: humus, torf, próchnica roślinna, korzenie roślin.
Pyły mineralne – dopuszczalna zawartość w zależności od klas kruszyw
Ziarna nieforemne – to ziarna wydłużone i płaskie. Ziarna wydłużone to te, których długość jest co najmniej 3 razy większa od szerokości i grubości. Ziarna płaskie to te, których szerokość jest co najmniej 3 razy większa od grubości.
Ziarna te w porównaniu do ziaren krępych układają się mniej ściśle w stosie okruchowym, przez co zwiększa się ilość pustych miejsc między ziarnami. Ziarna płaskie mają tendencję do poziomego układania się w mieszance betonowej, co powoduje, że pod nimi gromadzą się soczewki wody.
Dopuszczalna zawartość ziaren nieforemnych w zależności od klasy kruszyw (10-30%).
Nasiąkliwość – najczęściej dopuszczalna wartość do 4% (w praktyce do 1,5% wyjątkowo 3%). Nasiąkliwość obrazuje ilość porów otwartych, dostępnych dla wody. Najbardziej szkodliwe są pory o średnicy od 7 do 25 nm. Woda wnika w nie bardzo szybko, całkowicie je wypełnia, co prowadzi do małej odporności mrozowej. Mrozoodporność – najczęściej dopuszczalne wartości do 90%.
Przyjmuje się, że optymalnym uziarnieniem kruszywa do betonu jest taki stos ziarnowy, który charakteryzuje się minimalną jamistością w stanie zagęszczonym przy możliwie jak największych ziarnach kruszywa.
Jamistość – procentowa zawartość wolnych przestrzeni w stosie okruchowym kruszywa.
Należy dążyć do tego, aby w całej mieszance kruszyw obecne były (w odpowiednich proporcjach) wszystkie frakcje ziarnowe. Brak lub niedobór pewnych frakcji ziarnowych prowadzi do wyraźnego pogorszenia urabialności świeżej mieszanki betonowej oraz obniża jakość betonu.
Przyjmuje się, że jamistość mieszanki kruszyw powinna być zawarta między 23-28%.
Proces komponowania mieszanki kruszyw polega na doborze odpowiedniej proporcji zmieszania dwóch, lub więcej rodzajów kruszyw o różnym uziarnieniu.
Mieszanka kruszyw = kruszywo grube + kruszywo drobne, zmieszane ze sobą w odpowiedniej proporcji.
Skomponowana mieszanka kruszyw powinna uzyskać jamistość nie większą niż 28%, a jej krzywa uziarnienia powinna mieścić się w polu krzywych granicznych.
Konsystencja mieszanki betonowej jest to stopień jej ciekłości określany klasami konsystencji w zależności od metody badania.
Na konsystencję mieszanki betonowej wpływa:
-ilość i jakość cementu (jego powierzchnia właściwa),
-ilość wody zarobowej i stosunek C/W zaczynu cementowego,
- skład ziarnowy kruszywa, rodzaj kruszywa grubego (naturalne, łamane) oraz ilość i rodzaj ewentualnych domieszek (plastyfikatorów i superplastyfikatorów) i dodatków (pyły krzemionkowe, popioły lotne).
Z pojęciem konsystencji mieszanki betonowej łączy się grubość otoczek wodnych, czyli wody zaadsorbowanej na powierzchniach ziaren kruszywa i cementu. Cecha ta nosi nazwę wodo żądności
Wodożądność jest to ilość wody, jaką należy użyć w celu uzyskania zakładanej klasy konsystencji mieszanki betonowej. Jest ona uzależniona od stopnia ciekłości mieszanki betonowej oraz procentowych zawartości poszczególnych frakcji stosu okruchowego mieszanki kruszywa. Im większy stopień ciekłości mieszanki, tym otoczka wodna wokół ziaren kruszywa i cementu musi być grubsza.
Na stopień ciekłości mieszanki betonowej (a tym samym i wodożądność) ma wpływ także rodzaj kruszywa grubego. Najczęściej stosowane kruszywo grube do betonów zwykłych to kruszywo naturalne – żwirowe o gładkich powierzchniach ziaren.
Kruszywo łamane (np. bazalt, wapień, dolomit, granit) to kruszywa również stosowane do betonów zwykłych oraz wysokowartościowych. Charakteryzują się one bardziej rozbudowaną powierzchnią ziaren o dużej chropowatości.
Kruszywa te posiadają większą przyczepność do zaczynu cementowego, co wpływa na wzrost wytrzymałości betonów, jednak fakt, że ziarna tych kruszyw posiadają większą chropowatość powoduje to wzrost wodożądności. Tym samym potrzebna jest większa ilość wody do otoczenia (zwilżenia) powierzchni kruszyw łamanych.
Urabialność mieszanki betonowej jest to zdolność do łatwego i szczelnego wypełnienia formy z jednoczesnym zachowaniem jednorodności mieszanki betonowej, przy określonym sposobie jej zagęszczania.
Jest to cecha technologiczna, bezpośrednio nie mierzona i powinna być dostosowana do warunków formowania i zagęszczania mieszanki betonowej, określonych przez:
- kształt i wymiary betonowanego elementu oraz ilości zbrojenia,
- oczekiwaną gładkość i wygląd powierzchni betonu,
- sposoby układania i zagęszczania mieszanki betonowej. „Dopasowanie” urabialności mieszanki betonowej do w/w warunków polega na doborze odpowiedniej ilości zaprawy w dm3 na 1 m3 mieszanki betonowej oraz łącznej ilości cementu i frakcji kruszywa o uziarnieniu poniżej 0,125 mm. Zalecane ilości zaprawy w mieszankach betonowych oraz minimalne ilości cementu i kruszywa poniżej 0,125 mm, w zależności od rodzajów konstrukcji, przedstawiono w tabeli.
BETON
Mieszanka betonowa to mieszanina cementu, wody, kruszywa drobnego i grubego oraz ewentualnych domieszek i dodatków, która jest w stanie umożliwiającym ułożenie jej w formie i zagęszczenie wybraną metodą (ręcznie przez sztychowanie i ubijanie lub mechanicznie przez wibrowanie, ubijanie, prasowanie, wibroprasowanie i inne). Cechy mieszanki betonowej to: konsystencja, urabialność, zawartość powietrza i gęstość.
Beton to sztuczny kamień powstały ze zmieszania cementu, wody, kruszywa drobnego, kruszywa grubego (naturalnego lub łamanego) oraz ewentualnych domieszek i dodatków, który uzyskuje wymagane właściwości w wyniku hydratacji cementu. Najważniejsze cechy betonu to: wytrzymałość na ściskanie, wytrzymałość na rozciąganie przy rozłupywaniu, ścieralność, mrozoodporność, gęstość, nasiąkliwość.
Domieszki do betonu to składniki modyfikujące właściwości mieszanki betonowej i betonu, dodawane podczas procesu mieszania mieszanki betonowej, w ilości nie większej niż 5% masy cementu. Domieszek nie uwzględnia się w obliczeniach szczelności mieszanki betonowej. Jeżeli jednak łączna ilość domieszek ciekłych przekracza 3 l/m3 betonu, należy je uwzględnić przy określaniu współczynnika wodno-cementowego W/C.
- Domieszki redukujące ilość wody (uplastyczniające i upłynniające);
- Domieszki napowietrzające;
- Domieszki przyspieszające wiązanie i twardnienie betonu;
- Domieszki przeciwmrozowe;
- Domieszki opóźniające wiązanie;
- Domieszki zwiększające wodoodporność;
- Domieszki zwiększające objętość betonu.
Domieszki redukujące ilość wody
Plastyfikatory zmniejszenie ilości wody do wartości 5 – 12%
Superplastyfikatory znaczna redukcja ilości wody, nawet do 30%
Domieszki napowietrzające Substancje wytwarzające dużą ilość mikropęcherzyków w świeżej mieszance betonowej. Mikropęcherzyki przerywają ciągłość kapilar w stwardniałym betonie, zmniejszają nasiąkliwość i podwyższają jego mrozoodporność.
Domieszki przyspieszające wiązanie i twardnienie betonu
Skracają czas przejścia betonu ze stanu plastycznego w stan sprężysty Przyspieszają reakcję zachodzącą pomiędzy wodą, a cementem Przyspieszając twardnienie zwiększają szybkość przyrostu wytrzymałości betonu
Stosować tylko w wyjątkowych wypadkach ® szkodliwe działanie na beton: skrócenie czasu urabialności betonu, wywołanie skurczu i tym samym obniżenie wytrzymałości betonu, spowodowanie korozji betonu (chlorki), niebezpieczne dla zdrowia (silne trucizny np. azotany)
Domieszki przeciwmrozowe Obniżają temperaturę zamarzania wody i przyspieszają hydratację cementu.
Domieszki opóźniające wiązanie Zmniejszają rozpuszczalność składników cementu (wapna i glinianów) opóźniając w ten sposób czas wiązania.
Domieszki zwiększające wodoodporność O działaniu fizycznym – zmniejszają przekrój porów i kapilar
O działaniu chemicznym – wchodzą w reakcję z niektórymi składnikami cementu, tworząc związki nierozpuszczalne, które wypełniają pustki w betonie
Domieszki zwiększające objętość betonu
Ekspansywne – powodują pęcznienie betonu w czasie hydratacji i tym sposobem przeciwdziałają skurczowi (iniekcje, zaprawy kotwiące)
Wytwarzające gaz – produkcja betonów komórkowych
Wytwarzające trwałą pianę w świeżym betonie – do wytwarzania pianobetonu
Zastosowanie domieszek chemicznych:
stosowanie domieszek w ilościach mniejszych niż 2g / 1kg cementu dopuszcza się wyłącznie w przypadku wcześniejszego ich wymieszania z częścią wody zarobowej
jeżeli całkowita ilość domieszek płynnych przekracza 3l / m3 betonu, to wodę w nich zawartą należy uwzględnić przy obliczaniu stosunku w/c
w przypadku stosowania więcej niż jednej domieszki należy sprawdzić ich zgodność
Dodatki do betonu to drobnoziarniste składniki stosowane w celu poprawy pewnych właściwości lub uzyskania specjalnych właściwości betonu, dodawane podczas procesu mieszania mieszanki betonowej, w ilościach przekraczających na ogół 5 % masy cementu
W normie rozróżniono 2 typy dodatków:
- prawie obojętne typ I a) wypełniacze mineralne b) barwniki
- o właściwościach pucolanowych lub utajonych właściwościach hydraulicznych a) popioły lotne b) pył krzemionkowy
Najczęściej stosowanym dodatkiem jest mikrokrzemionka (dodawana na ogół w postaci pyłów), która zwiększa trwałość betonu, poprzez zwiększenie jego wytrzymałości na ściskanie, mrozoodporności, odporności korozyjnej, szczelności oraz zmniejszenie nasiąkliwości.
Mikrokrzemionkę dodaje się wraz z cementem do mieszanki betonowej, a jej optymalna zawartość waha się w przedziale 7,5 – 10 % w stosunku do masy cementu. Odpowiednia ilość mikrokrzemionki redukuje pory kapilarne, a także w wyniku oddziaływań chemicznych i fizycznych, korzystnie modyfikuje mikrostrukturę zaczynu cementowego oraz warstwę stykową kruszywo – zaczyn cementowy.
W przypadku dodania mikrokrzemionki w ilości 15 % masy cementu, na każde ziarno cementu przypada około 2 mln cząsteczek pyłu krzemionkowego.
Klasyfikacja betonów ze względu na gęstość pozorną:
betony zwykłe to betony o gęstości w stanie suchym większej niż 2000 kg/m3, ale nie przekraczającej 2600 kg/m3, produkowane z zastosowaniem kruszyw naturalnych (żwiru) lub łamanych (np. dolomitu, granitu, bazaltu);
betony lekkie to betony o gęstości w stanie suchym nie mniejszej niż 800 kg/m3 i nie większej niż 2000 kg/m3, produkowane z zastosowaniem wyłącznie lub częściowo kruszyw lekkich (np. keramzytu, łupkoporytu, glinoporytru);
betony ciężkie to betony o gęstości powyżej 2600 kg/m3, produkowane z kruszyw ciężkich (np. barytu).
W budownictwie najczęściej są stosowane betony zwykłe, produkowane głównie na bazie kruszywa naturalnego. Od kilkunastu lat coraz częściej znajdują zastosowanie betony wysokowartościowe, produkowane na bazie kruszyw naturalnych oraz łamanych z dodatkiem pyłów krzemionkowych oraz domieszkami poprawiającymi urabialność – (superplastyfikatorami), przy małej ilości wody zarobowej. Betony te wykonywane są z cementów klasy 42,5 oraz 52,5. Betony te znalazły zastosowanie na całym świecie do wznoszenia wielu odpowiedzialnych konstrukcji, m.in.: mostów, tuneli, nawierzchni drogowych, konstrukcji morskich, wysokich budynków użyteczności publicznej, stadionów, a nawet konstrukcji nuklearnych.
Od betonów wysokowartościowych oczekuje się, oprócz dużej wytrzy...