Z nauczania Kościoła: O postawach w czasie liturgii „Bóg przemawia do człowieka za pośrednictwem widzialnego stworzenia. Kosmos materialny jawi się ludzkiemu poznaniu, aby człowiek odczytywał w nim ślady swego Stwórcy. Światło i ciemność, wiatr i ogień, woda i ziemia, drzewo i owoce mówią o Bogu, symbolizują Jego wielkość, a zarazem bliskość.
Ta rzeczywistość zmysłowa jako stworzenie może stać się miejscem, w którym wyraża się działanie Boga uświęcającego ludzi i działanie ludzi oddających cześć Bogu. Dotyczy to również znaków i symboli życia społecznego ludzi: obmycie i namaszczenie, łamanie chleba i picie z tego samego kielicha mogą wyrażać uświęcającą obecność Boga i wdzięczność człowieka dla swego Stwórcy.(...).
Celebracja sakramentalna jest spotkaniem dzieci Bożych z Ojcem w Chrystusie i Duchu Świętym; spotkanie to wyraża się jako dialog przez czynności i słowa. Z pewnością same czynności symboliczne mają już jakąś wymowę. Słowo Boże oraz odpowiedź wiary powinny jednak towarzyszyć im i ożywiać je, by ziarno Królestwa wydało owoc na dobrej ziemi. Czynności liturgiczne oznaczają to, co wyraża słowo Boże: bezinteresowną inicjatywę Boga, a zarazem odpowiedź wiary Jego ludu. [Katechizm Kościoła Katolickiego 1147-1148,1153]
„Sprawowanie Eucharystii, jak zresztą cała liturgia, dokonuje się za pośrednictwem znaków widzialnych, przez które wiara się żywi, umacnia i wypowiada, dlatego należy dołożyć jak najwięcej starań o taki dobór i takie ułożenie form i elementów proponowanych przez Kościół, aby uwzględniając okoliczności osób i miejsca, przyczyniały się one intensywniej do czynnego i pełnego uczestnictwa i lepiej odpowiadały duchowemu pożytkowi wiernych.(...) Jednakowa postawa ciała, którą powinni zachowywać wszyscy uczestnicy liturgii, jest znakiem wspólnoty i jedności zgromadzenia, wyraża bowiem, a zarazem wywiera wpływ na myśli i uczucia uczestników. Aby osiągnąć jednolitość w gestach i postawie ciała, wierni powinni się stosować do wskazań, jakie podczas akcji liturgicznej kierują do nich diakon, kapłan lub inny sługa liturgii. Ponadto w każdej Mszy, jeżeli przepisy nie określają inaczej, wierni mają stać: od rozpoczęcia śpiewu na wejście lub gdy kapłan podchodzi do ołtarza, aż do kolekty włącznie, podczas śpiewu Alleluja przed Ewangelią i gdy się głosi Ewangelię, w czasie wyznania wiary i modlitwy powszechnej oraz od modlitwy nad darami ofiarnymi aż do zakończenia Mszy świętej z wyjątkami podanymi niżej. Siedzą natomiast podczas czytań przed Ewangelią i psalmu responsoryjnego, podczas homilii i przygotowania darów oraz, według uznania, gdy zachowuje się milczenie po Komunii. Klękają zaś na czas konsekracji, chyba że stanie temu na przeszkodzie brak miejsca, większa liczba obecnych czy inne uzasadnione przyczyny.” [Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego nr 5,20-21].
„Celem wzmożenia czynnego uczestnictwa należy pobudzać wiernych do wykonywania (...)czynności czy gestów oraz przybierania właściwej postawy ciała” [Konstytucja o Liturgii Soboru Watykańskiego II, nr30.]
„Po przyjściu do prezbiterium w procesji na wejście, (...) przewodniczący oddaje cześć ołtarzowi przez głęboki ukłon lub przyklęka, jeśli w prezbiterium znajduje się tabernakulum z Najświętszym Sakramentem. Ukłony i przyklęknięcia powinny być wykonywane od strony nawy, a nie między ołtarzem i tabernakulum twarzą do ludu. Jeżeli byłoby to bardzo utrudnione i celebrans po przyjściu do ołtarza znalazł się między ołtarzem a tabernakulum, to powinien najpierw przyklęknąć zwrócony do tabernakulum, a następnie głęboko skłonić się przed ołtarzem. [Synod Archidiecezji Przemyskiej Instrukcja o sprawowaniu Eucharystii 1]
Jeżeli Mszę świętą odprawia się przy ołtarzu, gdzie umieszczone jest tabernakulum z Najświętszym Sakramentem, klękanie obowiązuje nie tylko od przeistoczenia do Komunii świętej, ale podczas całej Mszy świętej, ilekroć dla spełnienia czynności liturgicznej przechodzi się z jednej strony prezbiterium na drugą, a także kiedy z zakrystii przychodzi się do ołtarza i odchodzi [Przepisy wykonawcze Konf. Episkop. Polski z XII 1980 r.]
„W czasie wystawienia Najświętszego Sakramentu, jeśli przechodzi się w poprzek osi wystawienia, przyklęka się zasadniczo tylko na jedno kolano. Można jednak zachować stary zwyczaj klękania na dwa kolana.” [Synod Archidiecezji Przemyskiej statut 351 § 5]
„Według tradycji Kościoła, Komunii świętej można udzielać wiernym albo klęczącym, albo stojącym. Trzeba wybrać jeden lub drugi sposób, zgodnie z przepisami ustalonymi przez Konferencję Biskupów, biorąc pod uwagę różne okoliczności, przede wszystkim zaś rozkład miejsca i liczbę komunikujących. Wierni niech chętnie dostosują się do sposobu określonego przez pasterzy, ażeby Komunia święta była prawdziwie znakiem braterskiej jedności wszystkich uczestników tego samego stołu Pańskiego. Gdy wierni przyjmują Komunię świętą klęcząc, nie należy od nich domagać się innego znaku szacunku względem Najświętszego Sakramentu, ponieważ samo uklęknięcie wyraża adorację. Jeżeli zaś przyjmują Komunię świętą stojąco, usilnie zaleca się, ażeby podchodząc procesjonalnie, wyrazili należny szacunek przed przyjęciem Sakramentu, w odpowiednim miejscu i czasie, by nie zakłócać podchodzenia i odchodzenia wiernych.” [Instrukcja Eucharisticum Mysterium (1967 r.) nr 34]
„Zasadniczo zachowuje się tradycyjny sposób przyjmowania Komunii św. przez wiernych w postawie klęczącej, a wierni przyjmują Ciało Pańskie z rąk szafarza do ust. Na podstawie ustaleń Konferencji Episkopatu Polski w kościołach i kaplicach, jeśli jest to możliwe, wierni podchodzą do Komunii świętej procesjonalnie w dwóch rzędach i przyjmują ją w postawie stojącej. Przed przyjęciem Ciała Pańskiego przyklękają na jedno kolano. Osoby chore i nie mogące klękać wykonują ukłon. Jeśli udziela się Komunii św. pod obiema postaciami, wierni zachowują postawę stojącą”. [Synod Archidiecezji Przemyskiej Instrukcja o sprawowaniu Eucharystii 30,31.33}