Czym różnimy się od zwierząt w nauce.
Potrafimy się od siebie uczyć.
Potrafimy uczyć przedstawicieli swojego gatunku.
Podstawą tej różnicy jest naśladowanie i obserwacja.
U ludzi świadomie próbujemy coś przekazać – my wiemy, że dziecko obserwuje i naśladuje, dostosowuje się do tego, dorośli budują epizody wspólnego zainteresowania.
Pokazujemy zastosowanie przedmiotu.
Mówimy do dzieci do czego służy przedmiot – struktura dialogu. Rozumienie intencji, celowości – 6-9 msc. Życia.
Epizod wspólnego zaangażowania się – ‘ mama idzie za dzieckiem ‘
1. Dziecko patrzy na coś ->następnie mama patrzy na to coś ->dziecko patrzy na mamę podczas gdy mama patrzy na przedmiot.
2. Dziecko pokazuje coś, wskazuje na coś -> patrzy na mamę -> mama patrzy na dziecko, później na przedmiot.
Kontakt z obiektem i osobami zaangażowanymi !
- Mechanizm społeczno-poznawczy.
- Dostrzeżenie, zrozumienie strefy najbliższego rozwoju ( różnica między poziomem kompetencji a zadaniem, który ma wykonać ).
1. Strategia nauczania okolicznościowego – efektem jest to, że osoba zwraca się do dziecka a nie do obiektu :
* Pokazywanie. * Budowanie wiedzy osobistej.
* Wzbogacanie edukacyjne. * Udostępnianie.
2. Strategia uczenia interakcyjnego – inicjatywa należy do obu stron, w większości inicjatywa należy do dorosłego:
* Wyjaśnienie. * Dostarczanie przedmiotów.
* Włączanie się w aktywność dziecka aby mu coś wyjaśnić. * Sugerowanie aktywności.
* Udzielanie pomocy.
3. Epizody wspólnego zaangażowania prowadzone przez dorosłego – dorosły zmienia punkt zainteresowania dziecka ( np. pokazuje dokładne zastosowanie ), dziecko przeskakuje do symboliki,
4. Budowanie rusztowania – rozwiązanie zadania – dorosły z dzieckiem, wraz z większą kompetencją pomoc rodzica maleje, pomoc jest różna od zadań.
*Rozeznanie i przekształcanie wypowiedzi u dziecka.
* Wyczekiwanie, przy formułowaniu przez dziecko wypowiedzi.
* Zadawanie dziecku pytań. * Sygnalizowanie dziecku, że ma czas na wypowiedź.
* Podpowiadanie pewnych elementów. * Zachęcanie do rozwinięcia wypowiedzi dziecka.
5. Słowo – upośrednione uczenie ( przez znak, słowo ):
* Epizod wspólnego zaangażowania – budowanie wspólnych znaczeń.
To co społeczne staje się indywidualne.
* Podstawowym środkiem rozwijającym poznawanie – gromadzenie danych.
* Rozumne podążanie za tekstem ( rozumienie znaczeń w przekazie, budowanie obrazu świata )
* Umiejętność zadawania pytań.
* Umiejętność dostrzegania problemu w kontekście uprzednich doświadczeń ( reakcja na dysonans ).
* Pogłębianie informacji.
* Proces przechodzenia z intrapsychicznego do interpsychicznego.