1/1
Zespół rzekomoopuszkowy
ZESPÓŁ RZEKOMOOPUSZKOWY
1. W. Jakimowicz „Neurologia kliniczna“
2. R. Mazur „Neurologia – myślenie kliniczne“
3. R. Mazur i wsp. „Podstawy kliniczne neurologii“
EPIDEMIOLOGIA:
ETIOLOGIA:
· obustronne ogniska pochodzenia naczyniowego uszkadzające torebkę wewnętrzną
- najczęściej u chorych, którzy już mieli porażenie połowicze jednej strony ciała
i u których po upływie kilku miesięcy, lub lat występuje niedowład połowiczy
drugiej połowy ciała
· rzadko w przebiegu SM
· stwardnienie zanikowe boczne
PATOGENEZA:
· obustronne uszkodzenie włókien
- biegnących z kory do jąder nerwów opuszki
- korowo – wzgórzowych (nietrzymanie afektu)
- korowo – podkorowych
· ma cechy zespołu spastycznego (ośrodkowego)
OBRAZ KLINICZNY:
· objawy podmiotowe :
- mowa dyzartryczna, nosowa
- zaburzenia połykania
· objawy przedmiotowe :
- nie ma zaników mięśni języka
- odruchy wygórowane :
® żuchwowy
® gardłowy
® podniebienny
- pojawia się odruch pyszczkowy
- często współistnieją objawy piramidowe
- nietrzymanie afektu :
® patologiczny śmiech, lub (częściej) płacz pojawiający się często pod
wpływem błahych bodźców emocjonalnych
® niekiedy reakcje paradoksalne – chory płacze po otrzymaniu przyjemnej
wiadomości, a śmieje się gdy spotka go przykrość
- objawy deliberacyjne :
® odruch dłoniowo – bródkowy
® odruch rogówkowo – bródkowy
® pyszczkowy
ROZPOZNANIE:
RÓŻNICOWANIE:
·
LECZENIE:
· przyczynowe